هلیکوپتر و موشکها

هلیکوپتر و موشکها

اف-۱۴ تام‌کت‌های ایران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
یک فروند اف-۱۴ متعلق به نیروی هوایی ایران

تام‌کت‌های ایران تنها نمونه از جنگنده اف-۱۴ تام‌کت هستند که در خدمت نیرویی غیر از نیروی دریایی آمریکا فعالیت می‌کنند. این جنگنده‌ها در سال ۱۹۷۴ خریداری و در سال ۱۹۷۷ اولین اسکادران پروازی این جنگنده آماده عملیات شد. در مجموع ۸۰ فروند اف ۱۴ توسط ایران خریداری و ۷۹ فروند آن‌ها به ایران تحویل داده شد. بعد از انقلاب ۱۳۵۷ این جنگنده در جنگ ایران و عراق موفقیت‌های چشمگیری را به دست آورد. نیروی هوایی ایران با وجود دشواری فراوان موفق شد تا در طول جنگ با عراق توان انجام مأموریت را برای حدود ۶۰ فروند از جنگنده‌های اف ۱۴ حفظ کند. این جنگنده تاکنون در حال سرویس‌دهی می‌باشد. ایران تاکنون بعضی از قطعات این هواپیما را ارتقا داده و به‌روزرسانی کرده‌است.[۱]

پیشینه

زمانی که کارائی فوق‌العادهٔ هواپیمای تامکت در نیروی دریایی آمریکا به خوبی به اثبات رسید، کشور ایران نیز برای جلوگیری و پایان دادن به تهدیدهای هوایی اتحاد جماهیر شوروی تصمیم به خرید هواپیمای اف-۱۴ تامکت درنیروی هوایی خود گرفت. در اولین سال‌های دهه ۱۹۷۰، بخش عمده‌ای از هواپیماهای نظامی نیروی هوایی ایران مانند هواپیماهای اف-۴ فانتوم، نورثروپ اف-۵ و بالاخره پی-۳ اوریون سفارش داده و تحویل گردید، گرچه هیچ یک از این هواپیماها، توانایی مقابله با هواپیمای میگ-۲۵ را که سریعترین جنگنده عملیاتی جهان بود، نداشتند. هواپیماهای میگ‌-۲۵ به دلیل سرعت و سقف پرواز بالا می‌توانستند بدون روبرو شدن با مشکل خاصی، حریم هوایی ایران را نقض کرده، اقدام به پروازهای شناسایی نمایند.[۲] نیروی هوایی شاهنشاهی چندین فروند از فانتومهای دی خود را در مقابله با میگهای شوروی از دست داده بود و مصمم بود به هر قیمت از شکستهای هوایی متوالی جلوگیری بعمل آورد.[۳]

ورود جنگده اف-۱۴ به نیروی هوایی شاهنشاهی ایران

نماد طراحی شده توسط آمریکا برای یگان خلبانان جنگنده اف-۱۴ نیروی هوایی ایران. این نماد هیچگاه مورد استفاده قرار نگرفت.

شرکت گرومن با تماس با ایران در اکتبر ۱۹۷۱ آمادگی خود را برای فروش تام‌کت به ایران ابراز کرد. در مارس همان سال، حسن طوفانیان نخستین نظامی ایران بود که توانست از پروژه محرمانه تام‌کت دیدن بعمل آورد. بعد از بازگشت طوفانیان به تهران و ملاقات با محمدرضا شاه پهلوی، شاه شخصاً تمایل خود را برای در اختیار گرفتن این هواپیما ابراز کرد. وی در اظهارنظرش در مورد این جنگنده، آن را بهترین جنگنده رهگیر تا آن زمان خوانده بود.[۴] بنابراین پس از مدتی نامه‌ای از جانب نیروی هوایی ایران به پنتاگون ارسال شد که در آن درخواستی به منظور در جریان افتادن فرآیند مالکیت هواپیما وجود داشت. در آن زمان ایران مذاکراتی با کارخانه مک‌دانل داگلاس در ازتباط با اف-۱۵ ایگل نیز انجام داده بود که هنوز به نتیجه نرسیده بود. در این زمان یک خلبان با سابقه آمریکایی در توصیه‌ای با نیروی هوایی ایران، موجب قطعی شدن قرارداد خرید تامکت شد. وی با توجه به این نکته که عمده ماموریتهای این جنگنده می‌بایست در مرزهای شمالی و غربی ایران باشد و این نکته که بسیاری از مناطق شمالی و غربی ایران در نقطه کور راداری(به انگلیسی: Blind Spot)‏ هستند، استفاده از تامکت با رادار بی‌نظیرش را بهترین گزینه برای کنترل مرزهای ایران دانست.[۳] (ایران در آن زمان در مرزهای جنوبی نیز دارای پوشش راداری مناسبی نبود. ولی با توجه به حضور ناوگان نیروی دریایی آمریکا، جنگندههای ایرانی می‌توانستند ۱۰ ماه از سال را با کمک پوشش راداری ناوهای آمریکا به‌عملیات بپردازند.)

ریچارد نیکسون در سال ۱۹۷۲ در سفری به ایران داشت. شاه ایران در خواست سلاحی برای مقابله با هواپیمای میگ ۲۵ شوروی کرد که هر از چند گاهی برای عملیات شناسایی وارد آسمان ایران می‌شدند. ریچارد نیکسون رئیس جمهور وقت آمریکا دو جنگنده اف-۱۵ ایگل و اف-۱۴ تام‌کت را به ایران پیشنهاد داد. محمد رضا پهلوی نیز اف-۱۴ را برای نیروی هوایی ایران انتخاب کرد. دولت ایالات متحده در سال ۱۹۷۳ با فروش این هواپیما به ایران موافقت کرد. شرکت گرومن معتقد بود این جنگنده هرآن‌چیزی که برای نابودی یک میگ لازم است، با خود همراه دارد. گرومن نام این جنگنده را قاتل میگ نهاده بود.[۳] ایران در سال ۱۹۷۴ قراردادی را با شرکت آمریکایی گرومن منعقد کرد و طبق این قرارداد گرومن موظف به تولید ۸۰ فروند جنگندهٔ اف-۱۴ تام‌کت و تحویل آن در دو سری، سری اول ۳۰ فروند و سری دوم ۵۰ فروند از این جنگنده به ایران شد. ایران متعهد شد بابت هر خرید هر جنگنده مبلغ ۳۰ میلیون دلار یعنی ۵ میلیون دلار بیش از قیمت فروش این جنگنده به نیروی دریایی آمریکا به شرکت گرومن پرداخت نماید.[۵] سرانجام اولین تامکت تولید شده توسط گرومن در تاریخ ۳۰ ژانویه ۱۹۷۶ تحویل نیروی هوایی ایران شد. این جنگنده در کارخانه گرومن در کالورتون نیویورک تولید شده بود. این کارخانه در هر ماه دو فروند از جنگنده‌های سفارش شده را از خط تولید خارج می‌کرد.[۶]

دولت وقت سفارش خرید ۷۱۴ موشک فینیکس را نیز به آمریکا داد که تا زمان انقلاب ۱۳۵۷ ۲۸۴ فروند از آنها به ایران تحویل داده شده بود. بعد از انقلاب، دولت ایران این سفارش را لغو کرد.[۲]

در حدود ۱۲۰ خلبان و ۸۰ کمک خلبان نیز دوره‌های آموزشی تخصصی این جنگنده را در پایگاه هوایی اندروز(به انگلیسی: Joint Base Andrews Naval Air Facility)‏ در مریلند و پایگاه هوایی نس میرمار(به انگلیسی: Marine Corps Air Station Miramar)‏ در کالیفرنیا و پایگاه هوایی نس اوشینا(به انگلیسی: Naval Air Station Oceana)‏ در ویرجینیا با نمرات ممتاز سپری کردند.[۳] سرانجام اولین واحدهای عملیاتی این جنگنده در تابستان ۱۹۷۷ آماده فعالیت شدند. بعد از پیروزی انقلاب، آمریکا از تحویل دادن آخرین جنگنده خودداری ورزید.[۷] این جنگنده جهت امور آموزشی به نیروی دریایی آمریکا تحویل داده شد.[۸] جنگنده‌های تحویل شده به ایران از شماره ۳-۶۰۰۱ تا شماره ۳-۶۰۷۹ سریال‌بندی شدند. در ماه مه ۱۹۷۴ميلادی، يک گروه از پرسنل نيروی هوايی ايران که پيشتر دوره‏های آموزشی پيشرفته بر روی هواپيمای اف-۴ فانتوم را ديده بودند، جهت آموزشهای پروازی هواپيماهای F-14 وارد ايالات متحده آمريکا شدند.

اولين دسته از خلبانان ایرانی که برای آموزش دیدن برای خلبانی این جنگنده وارد آمریکا شدند شامل ۴ نفر بودند. این خلبانان که وارد پايگاه دريايی میرامار(به انگلیسی: Miramar Naval Base)‏ گشتند عبارت بودند از:[۹]

  1. سرتيپ خلبان عبدالحسين مينو سپهر
  2. سرگرد مجتبی زنگنه
  3. سرگرد محمد فرح آور
  4. سروان کاظم حيدرزاده

به فاصلهء کوتاهی پس از آنان، دومين دسته از خلبانان به پايگاه دریایی اُشینا(به انگلیسی: Oceana Naval Base»)‏ در ويرجينيا اعزام شدند که شامل افراد زير بودند:[۱۰]

  1. سروان جمشيد افشار
  2. سروان حسين تقديس
  3. سروان حسن افغان طلوعی
  4. سروان جليل مسلمی
  5. سروان ابوالفضل هوشيار
  6. سروان رضا عطايی
  7. سروان بهرام قانعی
  8. سروان محمد پيراسته
  9. سروان عباس اميراصلانی
  10. سروان شهرام رستمی
  11. سروان جواد شکرايی

تامکت‌های ایران برای فرود در باند زمینی تغییر یافته‌اند در حالیکه تامکت‌های آمریکایی برای فرود بر عرشه ناو هواپیمابر ساخته شده بودند. تعدادی از سیستم‌های ناوبری این هواپیما نیز حذف شد.

در ماه اوت سال ۱۹۷۷ نیروی هوایی شاهنشاهی ایران ایران یک فروند هواپیمای شناسایی بدون خلبان شوروی را مورد اصابت موشک فونیکس قرار داد. با این اخطار شوروی به پرواز جنگنده‌های شناساییمیگ-۲۵ خود بر فراز آسمان ایران پایان داد.

ویژگی‌ها

برخی از مهمترین ویژگی‌های جنگنده‌های تحویل داده شده به ایران عبارت بودند از:[۳]

  • رنگ‌آمیزی:تمامی تامکت‌های تحویلی ایران دارای پوشش سطحی ترکیب‌شده از سه رنگ بودند. رنگها توسط نیروی هوایی ایران و در قالب سفارش TO-1-1-4 به گرومن عرضه شد. رنگ کرم با کد FS20400، سبز تیره با کد FS34079 و قهوه‌ای با کد FS36622، رنگهای مورد نظر ایران بودند.
  • موتور: مذاکره دولت ایران با شرکت پرت و ویتنی برای قراردادن موتور اف۱۰۰ بر روی تامکت‌های سفارشی ایران به سرانجام نرسید و در نهایت موتور تی‌اف۳۰ بر روی گربه‌های ایرانی نصب شد. شاید بتوان گفت بزرگترین نقیصه این تامکت‌ها همین موتور غیر قابل اطمینان باشد.
  • مسلسل: بر روی هریک از تامکتها یک مسلسل ام۶۱ والکان نصب شده است. این مسلسل در زیر و سمت چپ کاکبیت قرار دارد.
  • استنسیل: تمام استنسیل‌های انجام‌شده برروی کاکبیت خلبان و سایر نقاط بدنه گربه‌های ایرانی به زبان انگلیسی انجام‌شده و از این جهت کاملاً مشابه مدلهای مورد استفاده در نمونه‌های ارتش آمریکاست.
  • امکانات جانبی: تامکت‌های سفارشی ایران از امکانات جانبی بیشتری نسبت به مدلهای نیروی دریایی آمریکا برخوردارند. وجود ماسک اکسیژن، صندلی‌های راحتتر با قفل‌های مطمئنتر و سیستم هدفگیری دقیقتر بعضی از این تمایزها هستند.

تامکت‌ها در خدمت نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران

Pilots of F14-IRIAF.jpg

در فوریه و مارس ۱۹۷۹ میلادی، یعنی بعد از رفتن محمدرضاشاه و وقوع انقلاب، بسیاری از تامکتها دچار نقص فنی شده بودند که مستشاران امریکایی در آخرین روزهای دولت شاهنشاهی بوجود آورده بودند. این مستشاران موفق شده بودند دستگاههای الکترونیکی و خودکار این هواپیماها را از آنها خارج سازند و نابود کنند.[۱۱]

در مارس ۱۹۷۹ آمریکا پیشنهادی مبنی بر بازگرداندن اف-۱۴های در اختیار ایران به آمریکا ارائه داد. این درخواست شامل محموله​ی موشک‌های فونیکس نیز می‌شد. آمریکا این پیشنهاد را در جهت جلوگیری از در اختیار قرار گرفتن احتمالی کاتالوگ‌ها و در نتیجه تکنولوژی پیشرفته این جنگنده به دست کارشناسان نظامی اتحاد جماهیر شوروی انجام داد. در ابتدا مقامات دولت موقت انقلاب از جمله مهدی بازرگان با این درخواست موافقت کردند، ولی به دلیل حصول نشدن توافق نهایی بر سر مبلغ پرداختی از جانب دولت فدرال آمریکا، این بازپس​گیری انجام نشد.[۵]

در سپتامبر ۱۹۸۰ نیروی هوایی ایران فعالیت​های خود را دوباره از سر گرفت و نام خود را به نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (نهاجا IRIAF) تغییر داد. اکثریت خلبانان این نیرو کسانی بودند که پیش از انقلاب در آمریکا آموزش دیده بودند و سطح کیفی آن​ها در هنگام اخذ مدرک خوب آموزش دیده(به انگلیسی: Well-Trained)‏ بوده‌است.

اولین درگیری ثبت شده تامکت در جنگ ایران و عراق مربوط به یک فروند جنگنده اف-۱۴ با شماره سریال ۳-۶۰۲۰ بود که در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۶۰ (۱۵ می‌۱۹۸۱) یک موشک فونیکس به سمت یک فروند میگ ۲۵ نیروی هوایی عراق شلیک کرد. در این حادثه هواپیمای عراقی صدمه جدی ندید و توانست با سرعت ۲۸۰۰ کیلومتر بر ساعت از مهلکه بگریزد. در طول ۶ ماه اول جنگ تامکت‌ها موفق شدند ۵۰ فروند جنگنده عراقی (اکثرا جنگنده‌های میگ-۲۱ و میگ-۲۳ و تعداد کمتری هم سوخوهای ۲۰ و ۲۲ (مدل‌های صادراتی سوخو-۱۷) را سرنگون کنند. تنها گزارشی در ۶ ماهه اول جنگ از تلفات تامکت‌ها موجود است مربوط به آسیب یک تامکت در اثر نزدیکی زیاد به یک فروند میگ ۲۱ در لحظه انفجار آن است.[۷] قدرت جنگی تامکت‌ها به حدی بود که به خلبانان عراقی دستور داده شده بود با هیچ تامکتی درگیر نشوند و با دیدن تامکت صحنه مخاصمه را ترک کنند و عقب‌نشینی کنند.[۱]

در طول جنگ ایران و عراق از اف-۱۴ تام‌کت بیشتر برای اسکورت جنگنده‌های اف-۴ فانتوم و پوشش هوایی آسمان ایران استفاده می‌شد. رادار بسیار قوی تامکت‌ها قادر به شناسایی جنگنده‌های عراقی از فواصل بسیار دور بوده و از این حیث شبیه یک آواکس کوچک عمل می‌کرده‌است.[۱۲]

یکی از برگهای برنده تامکت در میان تمام جنگنده‌های دهه ۸۰ مجهز بودن این جنگنده به موشک​های فونیکس بوده‌است. استفاده از این موشک باعث می‌شد که تامکت برخی اوقات در نبردهای یک به سه در مقابل هواپیماهای عراق برنده پیکار شود.[۱۳]

بین سال​های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۶ از تامکت​های نیروی هوایی بیشتر برای حفاظت از مراکز سیاسی تهران یا حفاظت و گشت‌زنی در اطراف جزیره خارک مورد استفاده قرار می‌گرفت. پیروزی​های متعدد تامکت​های ایران در نبردهای هوایی با جنگنده‌های سوخو و میگ نیروی هوایی عراق موجب شد که عراق به دنبال جایگزینی برای این جنگنده‌ها افتد. در سال ۱۹۸۷ عراق اقدام به خرید تعدادی جنگنده داسو میراژ اف‌۱ مجهز به موشک​های هوا به هوا سوپر ۵۳۰ از فرانسه نمود. برای مقابله با تامکت‌های ایران، جنگنده‌های میراژ اف-۱ عراقی با سرعت بالا و در ارتفاع پایین که خارج از دید رادار اف-۱۴ است به پرواز در می‌آمدند. هواپیماهای میراژ پس از نزدیک شدن به تامکت، ناگهان ارتفاع خود را افزایش می‌دادند و با یک حمله برق‌آسا یک یا دو موشک هوا-به-هوا به تامکت‌های ایرانی شلیک می‌کردند. از تیر سال ۱۳۶۷ (ژوئیه ۱۹۸۸)، عراق به همین روش توانست چندین اف-۱۴ ایرانی را هدف قرار دهد.[۱۲]

تهیه قطعات یدکی

پس از فروپاشی نظام شاهنشاهی در ایران و تیره شدن روابط ایران و آمریکا و اعمال تحریم تسلیحاتی بر ایران، نیروی هوایی ایران برای سرویس این هواپیما دچار مشکلاتی بوده‌اند. ایران برای رفع این تحریم با کمک دلالان اسلحه اسرائیلی موفق شد حجم قابل توجهی از قطعات مورد نیاز خود را که تنها در اختیار ارتش آمریکا قرار داشت تهیه کند. بخشی از این قطعات در ماجرای ایران - کنترا به ایران ارسال شد.

در ۲۲ ژانویه ۱۹۸۰ اسرائیل طی درخواستی از دولت رونالد ریگان درخواست کرد که اجازه فروش برخی قطعات نظامی به دلالان اسلحه اسرائیل داده شود. دولت وقت ایالات متحده مجوز فروش تعداد محدودی از قطعات جنگنده اف-۴ را داد ولی اسرائیل علیرغم تعهداتش به مقدار بسیار بیشتری قطعات نظامی از جمله قطعات اف-۱۴ را به ایران فروخت.[۱۴]

در ژانویه ۲۰۰۷ آمریکا اعلام کرد که تولید قطعات یدکی مصرفی این جنگنده را به دلیل آنکه ممکن است سر از ایران دربیاورند متوقف خواهد کرد.[۱۵]

بومی‌سازی تامکت

با ادامه محاصره نظامی آمریکا علیه ایران، وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح از سال ۱۹۸۲ اقدام به ساخت قطعات یدکی و تعمیر قطعات معیوب این جنگنده در داخل ایران نمود.[۱۳] ایران هم‌اکنون توانایی تولید ۷۰ درصد از قطعات و تجهیزات این هواپیما را دارا می‌باشد.[۱۶]

پیروزی‌های حاصله در جنگ ایران و عراق

تام‌کت‌های ایرانی در طول جنگ ۸ ساله بر اساس آمار دست کم ۱۶۰ پیروزی هوایی تایید شده در نبرد هوایی با جنگنده‌های عراق به دست آوردند اگرچه تعیین دقیق نوع هواپیما‌های منهدم شده در مواردی امکان پذیر نمی‌باشد اما با توجه به اطلاعات ایستگاه‌های شنود و فرکانس‌های دریافتی هواپیما‌های خفاش (؟) و لاشه‌های کشف شده می‌توان جزئیات آن را صورت ذیل دانست:

پیروزی های خلبانان اف-١٤ ایران در جنگ ایران و عراق که نام خلبانان آن تاکنون ثبت شده است

جدول زیر مجموعا شامل پیروزی‌های تایید شده توسط منابع غربی و پیروزی‌های احتمالی می‌باشد. پیروزی های تایید شده در ستون نوع هواگردهای شکار شده با فونت پررنگ نوشته شده و پیروزی های احتمالی با فونت کم رنگ و اریب نوشته شده اند.

نام خلبان تعداد پیروزی هواگردهای شکار شده
نوع سلاح تاریخ توضیحات
جلیل زندی[۱۷] ۱۱ میگ-۲۱
میگ-۲۱
میگ-۲۳
میگ-۲۳
سوخو-۲۲
سوخو-۲۲
میگ-۲۳
میگ-۲۳
میراژ اف‌۱
میراژ اف‌۱
میراژ اف‌۱

[ پنج شنبه 18 مهر 1398برچسب:,

] [ 17:16 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

گرومن اف-۱۴ تام‌کت

پرش به: ناوبری، جستجو
اف-۱۴ تام‌کت
F-14A Tomcat over Iraq during Southern Watch.jpg
نوع هواپیما هواپیمای رهگیر، جنگنده برتری هوایی
کشور سازنده ایالات متحده
شرکت سازنده گرومن
نخستین پرواز ۲۱ دسامبر ۱۹۷۰
تاریخ رونمایی ۱۹۷۴
بازنشستگی ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۶، نیروی دریایی آمریکا
وضعیت کنونی فعال در ایران، بازنشسته در ایالات متحده
بکارگیرنده(ها) United States Department of the Navy Seal.svgنیروی دریایی ایالات متحده
Iran Air Force roundel.svgنیروی هوایی ارتش ایران
آغاز ساخت ۱۹۶۹ تا ۱۹۹۱
تعداد ساخته‌شده ۷۱۲ فروند
بهای هر فروند ۳۸ میلیون دلار آمریکا در سال ۱۹۹۸
مدل‌های دیگر اف-۱۴ ای
اف-۱۴ بی
اف-۱۴ سی
اف-۱۴ دی

گرومن اف-۱۴ تام‌کت هواپیمای جنگنده مافوق صوتی دو موتوره، دو سرنشین و با بال متحرک ساخت شرکت گرومن در آمریکا است که نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۷۰ انجام داد و از سال ۱۹۷۴ برای خدمت در نیروی دریایی آمریکا پذیرفته شد.این هواپیما از ۱۹۷۴ تا ۲۰۰۶ در نیروی دریایی ایالات متحده به عنوان جنگنده برتری هوایی، هواپیمای رهگیر دفاعی و هواپیمای شناسایی تاکتیکی اصلی این نیرو خدمت کرد. اف-۱۴ بعد از اینکه در دهه ۱۹۹۰ مجهز به سیستم هدف گیری مادون قرمز در شب (LANTIRN) و سیستم پرواز سطح پائین گردید حملات موشکی هوا به زمین دقیقی را هم انجام داد.

اف-۱۴ تام‌کت در سال ۱۹۷۲ به عنوان جایگزین هواپیمای اف-۴ فانتوم ۲ به خدمت نیروی دریایی ایالات متحده در آمد.و در سال ۱۹۷۶ به ایران صادر شد. این هواپیما برای نیروی دریایی آمریکا ساخته شده است. هواپیمای اف-۱۴ تامکت در ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۶ در نیروی دریایی آمریکا بازنشسته شد.[۱]

پیدایش

طرح تولید اف-۱۴ هنگامی مطرح شد که برنامه تولید اف-۱۱۱بی به علت پاره‌ای مشکلات با شکست مواجه شد. وقتی فرمانده نیروی دریایی توماس کانلی طرح ساخت مدل متفاوتی از هواپیمای اف-۱۱۱ ای را برای پرواز به عهده گرفت؛ و دریافت که این هواپیما مشکل در پرواز در سرعت مافوق صوت دارد و توانایی به زمین نشستن آن ضعیف است، ر درکنگره تصریح کرد که با این وضع نگران وضعیت نیروی دریایی است. در مه سال ۱۹۶۸ کنگره هزین گذاری بر روی اف-۱۱۱ بی را قطع کرد تا اینکه نیروی دریایی چاره‌ای به وضعیت موجود پیدا کند.

آنچه که مورد نیاز نیروی دریایی ایالات متحده بود، داشتن جنگنده‌ای دوربرد و پرطاقت بود که بتواند از ناوگان جنگی ایالات متحده در مقابل شلیک شده از بمب‌افکن‌ها و زیردریایی‌های شوروی دفاع کند، در مقایسه با جنگنده اف-۴ فانتوم از رادار پرقدرت‌تر و موشک‌های دوربردتری به منظور رهگیری هواپیماها و موشک‌های دشمن برخوردار باشد و دارای خصوصیات برتری هوایی منحصربه‌فردی باشد. نیروی دریایی به شدت مخالف شرکت در طرح جنگنده تاکتیکی آزمایشی (تی‌اف‌ایکس) (که منجر به تولید دو جنگنده اف-۱۵ و اف-۱۶ شد) بود؛ چون تصور می‌کرد نیاز نیروی هوایی برای داشتن جنگنده‌ای با توان تهاجمی در ارتفاع پایین باعث می‌شود تا خصوصیات مد نظر نیروی دریایی تحت تأثیر قرار گیرد. اما وزیر دفاع وقت ایالات متحده رابرت مک نامارامعتقد بود داشتن هواپیمای سازمانی نظامی مشترک راه حل کم‌هزینه‌تری از طراحی جنگنده‌های جداگانه است. در آن زمان هواپیمای اف-۴ فانتوم ۲ هم که در نیروی دریایی و تفنگداران دریایی طراحی شده بود در نیروی هوایی ایالات متحده هم استفاده می‌شد. لذا طراحی این هواپیما به دست گرومن آغاز شد.

طرح موفق گرومن در اف-۱۴ این بود که دوباره از موتورهای تی‌اف۳۰ در هواپیمای اف-۱۱۱بی بر خلاف طرح نیروی دریایی برای استفاده از موتورهای اف۴۰۱پی‌دابلیو-۴۰۰ که شرکت پرت و ویتنی برای نیروی دریایی ساخته بود، استفاده کرد. اگرچه این هواپیما از اف-۱۱۱ بی سبکتر بود، ولی بزرگترین و سنگینترین هواپیمایی ناو جنگی بود که از روی ناو پرواز می‌کرد. ابعاد بزرگ هواپیما به خاطر رادار بزرگ ای‌ان/ای‌دابلیوجی-۹، موشک ایم-۵۴ فینیکس، و یک باک داخلی بزرگ ۷۳۰۰ کیلویی از هواپیمای اف-۱۱۱بی بود.

بهسازی‌ها و تغییرات

با گذشت زمان، مدل‌های اولیه تمام موشک‌های این هواپیما با موشک‌های پیشرفته‌تر جایگزین شدند که تجهیزات الکترونیکی مستحکم‌تر که امکان اعتماد بهتر به عملکرد هواپیما را ممکن می‌کرد، سامانه بهتر ای‌سی‌سی‌ام، و فضای بیشتر برای موتور هواپیما را داشتند. در اولین جایگزینی‌ها موشک هوا به هوا با رادار فعال فینیکس، موشک هوا به هوای آشیانه‌یاب راداری نیمه‌فعال اسپارو، و موشک هوا به هوای حرارت یاب سایدوایندر در مدل‌های دهه ۱۹۸۰ اعمال شدند.

طرح سامانه اکتشافی تاکتیکی هوابرد یا (TARPS) در دهه ۱۹۷۰ برای اف-۱۴ تامکت انجام شد. سامانه اکتشافی (TARPS) در زیر بدنه اصلی استوانه‌ای هواپیما نصب می‌شد و رابط‌های مخصوص خود را هم با خود داشت. حدود ۶۵ اف-۱۴ مدل ای و تمام اف-۱۴های دی برای حمل این سامانه بهسازی شدند. این سامانه در وهله اول توسط آرآی‌او در صندلی عقب که یک نمایشگر پیچیده TARPS برای مشاهده آمار دریافتی اطلاعاتی را به همراه داشت، کنترل می‌شد. سامانه‌های اکتشافی تاکتیکی هوابرد در سال ۱۹۸۰ معرفی شدند. در سال ۱۹۹۶ سامانه‌های TARPS با دوربین‌های دیجیتالی (TARPS-DI) بهسازی شدند. دوربین‌های دیجیتالی یکبار دیگر هم در اوایل سال ۱۹۹۸ بهسازی شدند که سامانه TARPS-<a class="ktg6us78hf8vdu7" href="javascript:void(0)">CD</a> را هم با خود داشتند.

درسال ۱۹۸۷ برخی از اف-۱۴های مدل ای با موتور جنرال الکتریک اف۱۱۰ بهسازی شدند. این تامکت‌ها تامکت‌های دوباره طراحی شدهٔ اف-۱۴ ای+ بودند که بعدها در سال ۱۹۹۱ به اف-۱۴ بی تغییر یافتند. هواپیماهای مدل دی هم در همین دوره گسترش یافتند که موتورهای جنرال الکتریک اف۱۱۰ را با تجهیزات دیجیتالی هوانوردی جدیدتر مانند کابین خلبان شیشه‌ای با خود داشتند.

اضافه کردن قابلیت تهاجم زمینی

طراحی

بدلیل هزینه بالای طراحی این سوپر جنگنده در آن زمان، شرکت گرومن مجبور شد پروژه طراحی تام‌کت را به‌طور مشترک با نیروی دریای آمریکا ادامه دهد.[۲]

بدنه هواپیما و بال‌ها

موتورها و ارابه فرود

تجهیزات هوانوردی و پرواز

اف-۱۴ در حال شلیک موشک فونیکس
فیلمی از پرواز نمایشی یک اف-۱۴ب آمریکایی

کابین خلبان اف-۱۴ تامکت دو جایگاه سرنشین در طول هم دارد. خلبان و افسر مسئول رادار رهگیری (آرآی‌او) روی صندلی پرتاب به بیرون مارتین-بیکر جی‌آریو-۷ای که با راکت حرکت می‌کند و از سطح زمین و با سرعت صفر ۴۵۰ گره به بالا پرتاب می‌شود، می‌نشینند. آنها در کاناپی هواپیما مجهز به ۴ آینه، دید ۳۶۰ درجه به بیرون دارند که یکی از این کاناپی‌ها برای افسر مسئول رادار رهگیری و دیگری برای خلبان است. کاناپی اف-۱۴ کاناپی سنتی است که دارای سه قسمت است. اما ساختار کلی آن بزرگ است و دید خوبی را از آن می‌توان داشت. خدمه هواپیما از کنترلگرها و دستگاه قدیمی و کلاسیک این هواپیما که ساختار چند گونه آنالوگ و دیجیتالی دارند، استفاده می‌کنند. فقط به عهده خلبان است. تاکنون هیچ گونه سامانه کنترل دو نفری برای اف-۱۴ ساخته نشده است. کنترل‌گرهای اصلی اف-۱۴ یک نمایشگر سربالا است که توسط شرکت کایزر ساخته شده است و دو نمایشگر وی‌اس‌آی و اچ‌اس‌آی هستند که اطلاعات مربوط به سرعت، جستجو، و سایر اطلاعات را می‌دهند. اف-۱۴ای و اف-۱۴بی مثل هواپیماهای اف-۱۶ و اف-۱۸ نمایشگر چندکاره ندارند.

اف-۱۴ تامکت دماغه بزرگی دارد و این به خاطر آن است که هواپیما نه تنها دو سرنشین دارد، بلکه تعداد زیادی از سامانه‌های هوانوردی را هم دارد. ای‌سی‌ام (ECM) و قسمت جستجوگر خیلی فراگیر و بزرگ هستند. قسمت اصلی رادار هاگز ای‌دابلوجی-۹ ایکس-باند است که در مدل‌های ابتدایی سامانه دیجیتالی ۵۴۰۰ بایتی سبکی با حافظه دسترسی تصادفی ۳۲ کیلوبایتی را به همراه داشت. دیش آنتن، دیش عریض ۹۱ سانتیمتری مسطح است که ۱۰ کیلووات برق مصرف می‌کند و آنتن‌های پیچیده آی‌اف‌اف (IFF) دارد. چندین دستگاه جستجوگر و ردگیری دیگر نظیر ردگیری به هنگام جستجو، حرکت دادن به هنگام جستجو، تعقیب تک هدف پالس دوپلر (PDSTT)، و دستگاه تعقیب (JAT) نیز وجود دارند. این هواپیما قادر است ۲۴ هدف هوایی را به طور هم‌زمان رهگیری نموده و در آن واحد به سمت ۶ هدف در حالت ردگیری به هنگام جستجو تا حدود ۱۰۰ کیلومتر موشک شلیک کند. در حالت فقط-پالس (STT) برد حدود ۱۵۰ کیلومتر است. حداکثر برد جستجوگری فراتر از ۱۹۰ کیلومتر است، که حتی روی جنگنده‌ای دیگر در ۱۲۰ الی ۱۴۰ کیلومتری هم می‌توان قفل راداری انجام داد. موشک‌های کروز هم می‌توانند هدف این هواپیما با رادار ای‌دابلیوجی-۹ قرار بگیرند. چون این رادار در حالت دوپلر-پالس روی اهداف کوچک در ارتفاعات پائین هم قفل می‌کند و آنها را تعقیب می‌کند. دیش آنتن رادار در دماغه هواپیما قرار گرفته است و بیشتر سامانه‌های هوانوردی رادار درست در قسمت پشت دماغه نزدیک جایگاه خلبان جاسازی شده‌اند. سامانه‌های هوانوردی دیگر نیز (نظیر آی‌اف‌اف، رادیوهای برقراری ارتباط، ابزارهای جهت یاب و غیره) در نزدیکی جایگاه افسر رادار رهگیری قرار گرفته‌اند و بیشتر باسامانه‌های نمایشگر رادار ای‌ان‌دابلیوجی-۹ ترکیب شده‌اند.

هواپیماهای تام‌کت همچنین سامانه سیگنال‌های الکترونیکی مقابله، سامانه‌های اخطارگر رادار(RWR)، پخش کننده‌های خاشه/شعله در قسمت دم هواپیما، هماهنگ کننده آمار بین جنگنده‌ها، و سامانه دقیق ناوبری اینرسی نیز دارند. هماهنگی‌های اولیه در کامپیوتر ناوبری برنامه ریزی می‌شود و یک گردش نما در سیستم تمام حرکات هواپیما را زیر نظر دارد. این حرکات هواپیما به کامپیوتر ناوبری فرستاده می‌شود، و فاصله و جهت جت از اولین جای حرکتش محاسبه می‌گردد.

این قابلیت در کنار موشک بسیار قوی و دقیق ایم-۵۴ فینیکس، را به نوعی منحصربه‌فرد نموده‌است به طوری که در آمریکا به نام Top Gun یا سلاح برتر شناخته می‌شود.

تاریخچه هواپیمای اف-۱۴ تامکت در آمریکا

استفاده از این هواپیما در نیروی دریایی نیروی هوایی آمریکا از سال ۱۹۷۴ به عنوان جایگزینی برای فانتوم اف-۴ و به عنوان هواپیمای اصلی جنگنده برتری هوایی، هواپیمای رهگیر مدافع ناوگان، و هواپیمای شناسایی تاکتیکی نیروی دریایی آغاز شد. از دهه ۱۹۹۰ قابلیت ناوبری کم‌ارتفاع و هدف‌گیری مادون قرمز برای عملیات‌های شبانه به آن افزوده شد و مأموریت‌های تهاجمی هوا به زمین دقیقی ر ا به انجام رساند.[۳] از سپتامبر سال ۲۰۰۶ و در به طور رسمی متوقف[۴] و با جنگنده اف/ای-۱۸ئی/اف سوپر هورنت جایگزین شد.[۵] آمریکا در سال ۲۰۰۷ اعلام کرد که کلیهٔ قطعات ذخیره و یدک این جنگنده را علی‌رغم اینکه ممکن است سر از ایران در بیاورند خواهند فروخت.[۶]

تاریخچه هواپیمای اف-۱۴ تامکت در ایران

پیش زمینه ی خرید هواپیمای اف-چهارده از سوی ایران

بسیاری از ناظران غربی ناتوانی ایران از جلوگیری از تجاوز میگ-۲۵ های شوروی به خاک ایران را عامل اصلی خرید هواپیمای اف-١٤ می دانند. ولی واقعیت اندکی متفاوت است. از اواخر دهه ی ١٩٥٠ نیروی هوایی شاهنشاهی ایران با همکاری نیروی هوایی آمریکا پروازهای فوق محرمانه ای را بر فراز خاک شوروی انجام می دهد. در آغاز هواپیماهای سبک(حتی ترابری) برای این منظور به کار می رفت و چند فروند آنها به وسیله ی جنگنده های شوروی سرنگون شدند. پس از تحویل نخستین اف-چهارها که نوع هم جزء سفارش ها بود، این عملیات تشدید شد[۷].

شوروی ها نگران قدرت تسلیحاتی ایران بودند و ماموریت های شناسایی خود را بر روی ایران انجام می دادند. هواپیماهای رهگیر نیروی هوایی شاهنشاهی به ویژه هواپیماهای اف-چهار بارها سعی کردند تا میگ-٢٥هایی که وارد خاک ایران می شدند را رهگیری کنند ولی موفق نمی‌شدند. شاه علاقه ای به رویارویی مستقیم با شوروی نداشت و هنگامی که تجاوز مرزی از سوی هر دو طرف شدت گرفت شاه پیشنهاد داد که اگر شوروی ها تجاوز هوایی خود را متوقف کنند نیروی هوایی ایران و آمریکا نیز ورود به حریم هوایی شوروی را متوقف سازند. این پیشنهاد بارها و بارها تکرار شد و هر بار رد شد. بنابراین شاه به نیروی هوایی دستور داد که در ازاء هر تجاوز هوایی هواپیمای رهگیری بود که توانایی تهدیدهای پیش بینی شده را تا بیست سال آینده داشته باشد. هواپیمایی که بتواند پهنه ی گسترده‌ای از آسمان ایران را با سنسورها و سلاح های نیرومند پوشش دهد و دارای توانایی رزمی بالای باشد[۷].

در تابستان ١٩٧٢ نامه ای از سوی محمدرضا پهلوی شاهنشاه ایران به پنتاگون در واشینگتون دی سی فرستاده شد. در این نامه قصد شاه از بازدید از ایالات متحده به منظور گفتگو درباره ی هواپیمای رهگیری بود که قرار بود در نیروی دریایی و هوایی ایالات متحده به خدمت گرفته شود. در این نامه برنامه ریزی او برای تماشای این نوع جنگنده ها به قصد الگوگیری برای شاخه ی مورد علاقه ی او در نیروهای مسلح یعنی نیروی هوایی قید شده بود. علاقه ی اصلی شاه به هواپیمای اف-چهارده بود[۷].

این ملاقات آغاز یک معامله ی مناقشه برانگیز بود که منجر به استقرار مدرنتزین هواپیمای جنگنده ای می شد که آمریکا به یکی از متحدانش فروخته بود. این برای نخستین بار بود که آمریکایی ها موافقت کرده بودند یک چنین سلاح پیشرفته ای را را به یک مشتری خارجی بفروشند. از سوی دیگر این اقدام برای ایران یک اقدام جسورانه بود.زیرا هنوز در حال تجربه اندوزی در زمینه ی سیستم های با تکنولوژی مدرن و تاسیسات لازم برای عملیاتی کردن آنها بود[۷].

همچنین فروش این هواپیما به خارج از سوی آمریکا به معنای این بود که کل پروژه ی اف-١٤ به وسیله ی ایران نجات پیدا می کرد. زیرا ایران موافقت کرده بود که به شرکت گرومن پولی که برای ادامه ی تولید تامکت نیاز دارد را بپردازد[۷].

هواپیمای اف-چهارده در ایران

پس از ایالات متحده آمریکا، ایران تنها کشوری است که دارای این نوع جنگنده‌است. نیروی هوایی شاهنشاهی ایران ۸۰ فروند از این هواپیما سفارش داد که ۷۹ فروند آن به ایران تحویل داده شد و هواپیمای آخر به دلیل قطع رابطه ایران و آمریکا و تحریم تسلیحاتی ایران به نیروی دریایی آمریکا داده شد. در حال حاضر این جنگنده تنها در ایران درحال سرویس دهی می‌باشد. از مشکلات اف-۱۴ تامکت این است که سرویس دهی و عملیاتی کردن آن بسیار مشکل است.

جنگنده اف-۱۴ هنوز در نیروی هوایی ایران به‌کار می‌رود و جزء جنگنده‌هایی است که در طول جنگ ایران و عراق بسیار توسط ایران استفاده می‌شد. در ۶ ماهه اول جنگ اف-۱۴های ایران پنجاه پیروزی را در برابر هواپیماهای عراقی به ثبت رساندند که اکثراً مقابل جنگنده‌های میگ-۲۱ و میگ-۲۳ و تعداد کمتری هم در مقابل سوخوهای ۲۰ و ۲۲ (مدل‌های صادراتی سوخو-۱۷) بود و تنها یک اف-۱۴ بر اثر برخورد ترکش یک میگ-۲۱ که در نزدیکی آن منفجر شده بود آسیب دید.در طول جنگ خلبان ایرانی امیر اصلانی موفق به سرنگون کردن یک فروند میراز اف1 عراقی از فاصله 150 کیلومتری شد که این رکورد تابه امروز پابرجا است. از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۶ وظیفه اصلی اف-۱۴های ایران گشت‌زنی در مراکز حساس حکومتی مثل تهران و جزیره خارک بود. این کار با کمک هواپیماهای سوخت‌رسان بوئینگ ۷۰۷-۳۱۹سی انجام می‌شد و گاه هر پرواز با ۴ مرتبه سوخت‌رسانی در هوا بیش از ده ساعت طول می‌کشید. اف۱۴ها در این مدت همچنان در جنگ‌های هوایی درگیر می‌شدند اما وظیفه اصلی آن‌ها ارعاب نیروی هوایی عراق بود. خسارات سنگینی که این جنگنده‌ها به هواپیماهای عراق وارد کرده بودند در کنار موشک‌های هوابه‌هوای بسیار دقیق و دوربرد آدبیلوجی-۹ و فونیکس آن‌ها باعث می‌شد تا جنگنده‌های عراقی بلافاصله پس از مشاهده یک اف-۱۴ اقدام به عقب‌نشینی کنند و اف۱۴ها به یک بسیار موثر تبدیل شوند که چنین سطحی از تأثیرگذاری برای یک سیستم دفاع هوایی شاید تاکنون در هیچ جنگی و برای مدتی چنین طولانی سابقه نداشته‌است. تنها جنگنده عراقی که توانست موفقیت نسبی در برابر اف-۱۴ به دست آورد جنگنده‌های میراژ اف-۱ ئی‌کیو-۶ مجهز به موشک‌های سوپر ۵۳۰دی و مجیک ام‌کا۲ بودند که تنها در اواخر جنگ یعنی اوایل سال ۱۹۸۸ در اختیار عراق گذاشته شد.[۸]

«واحد مهندسی نیروی هوایی ایران» با بهسازی قطعات آن توانسته این هواپیما را تا حدودی به روز نگه دارد. تامکت‌های ایران از نوع اولیه‌است و با تامکت‌های آمریکایی تفاوتی ندارد. تعدادی از این جنگنده‌ها در در نزدیکی اصفهان نگهداری می‌شود. ب

[ پنج شنبه 18 مهر 1398برچسب:,

] [ 16:55 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

ال‌تی‌وی ای-۷ کرسر ۲

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
ای-۷ کرسر ۲
A-7E Corsair II.JPEG
نوع هواپیما جنگنده زمینی
کشور سازنده ایالات متحده
شرکت سازنده لینگ-تمکو-ووت
نخستین پرواز ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۵
تاریخ رونمایی فوریهُ ۱۹۶۷
بازنشستگی ۱۹۹۱ در نیروی هوایی و نیروی دریایی آمریکا
۱۹۹۳ در گارد ملی هوایی آمریکا
۱۹۹۹ در نیروی هوایی پرتغال
وضعیت کنونی فعال در نیروی هوایی یونان و نیروی هوایی تایلند
بکارگیرنده(ها) نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا
آغاز ساخت ۱۹۸۴-۱۹۶۵
تعداد ساخته‌شده ۱۵۶۹ فروند

لینگ-تمکو-ووت ای-۷ کرسر ۲ (به انگلیسی: Ling-Temco-Vought A-7 Corsair II)‏جنگنده ایست تهاجمی، سبک، فروصوت و ناونشین که جایگزین داگلاس ای-۴ اسکای‌هاوک گردید. طراحی بدنهٔ ای-۷ بر پایهٔ طراحی موفق ووت اف-۸ کروسیدر است. این هواپیما یکی از نخستین جنگنده‌هایی بود که که مجهز به سیستم هاد و موتور توربوفن گردید.

کرسر ۲ در خلال جنگ ویتنام به خدمت نیروی دریایی ایالات متحدهٔ آمریکا درآمد. بعدا این هواپیما در نیروی هوایی ایالات متحدهٔ آمریکا از جمله گارد ملی هوایی نیز به خدمت گرفته شد تا جایگزین داگلاس ای-۱ اسکایریدر، اف-۱۰۰ سوپرسیبر و اف-۱۰۵ ثاندرچیف گردد. این هواپیما در دههٔ ۱۹۷۰ به یونان و در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ به پرتغال صادر شد.

طراحی و ساخت

نخستین پیکرنمای ای-۷ در سال ۱۹۶۴.

در سال ۱۹۶۲ نیروی دریایی ایالات متحده پروژه‌ای مقدماتی را برای جایگزین کردن جنگنده‌ای به جای ای-۴ اسکایهاوک با برد و گنجایش مهمات بیشتر آغاز نمود. در این پروژه تاکید بر روی سلاح‌های دقیقتر بود تا هزینهٔ سلاح بر هدف کاهش یابد. نیازسنجی‌ها در سال ۱۹۶۳ به پایان رسید و هدف پروژه جنگندهٔ زمینی تعیین شد. فلسفه نیروی هوایی ایالات متحده به کارگیری یک شکاری بمب‌افکن فراصوت مانند اف-۱۰۵ ثاندرچیف و اف-۱۰۰سوپرسیبر بود. ولی نیروی دریایی احساس می‌کرد که یک جنگندهٔ فروصوت سوخت کمتری مصرف کرده و می‌تواند بیشترین مهمات را به دورترین نقطه حمل نماید[۱] و برای یک بمباران دقیق در هر صورت هر شکاری-بمب‌افکن فراصوتی مجبور بود تا در سرعتی پایین تر از سرعت صوت پرواز کند و بیشتر مهمات هوا به زمین در سرعت بالاتر از سرعت صوت کارآیی نداشتند. دلیل دیگری که نیروی دریایی عنوان می‌کرد هزینهٔ پایین ساخت یک جنگندهٔ فروصوت بود. نیروی دریایی مدعی بود که هزینهٔ خرید سه جنگندهٔ فروصوت برابر است با هزینهٔ خرید یک جنگندهٔ فراصوت و در نتیجه به کارگیری جنگندهٔ ای-۷ در جنگ ویتنام برای نیروی دریایی کاملا توجیه پذیر بود، به ویژه این که پیروزی‌های ای-۷ در این جنگ فوق العاده بود.[۲]

ای-۷ئی

برای کاهش هزینه‌ها همهٔ پیشنهادها باید بر پایهٔ طرح‌های موجود ارائه می‌شد. ووت، داگلاس ارکرفت، گرومن و نورث امریکن اوییشن طرح‌های خود را ارائه دادند. پیشنهاد ووت بر پایهٔ جنگندهٔ موفق اف-۸ کروسیدر بود، ولی از آن کوتاه تر و خپل تر بود و دماغهٔ آن گرد بود.[۱]

برای برنده شدن اعلام نیاز نیروی دریایی، ووت دو تیم تشکیل داد که یکی تیم قرمز و دیگری تیم آبی نام گرفت. مسئولیت تیم قرمز تحلیل طرح‌های احتمالی شرکت‌های رقیب بر پایهٔ گسترش و بهینه سازی طرح‌های پیشین این شرکت‌ها بود. تیم آبی وظیفهٔ کار بروی گسترش و بهینه سازی طرح بدنهٔ اف۸یو برای برآورده کردن نیاز نیروی دریایی را عهده دار شد. با جمع بندی کوشش‌های دو تیم و پیش بینی این که رقیبان احتمالا چه طرحی را ارائه خواهند کرد ووت به این نتیجه رسید که می‌تواند بهترین پیشنهاد خود را ارائه دهد. نیروی دریایی ووت را در تاریخ ۱۱ فوریه ۱۹۶۴ برنده اعلام نمود[۲] و در تاریخ ۱۹ مارس شرکت ووت قراردادی را برای تحویل نخستین گروه از این هواپیما که‌ای-۷ نامگذاری شده بود دریافت کرد. در سال ۱۹۶۵ این هواپیما نام محبوب کرسر ۲ را که از نام ووت اف۴یو کرسر که جنگندهُ بسیار موفق جنگ جهانی دوم بود گرفته شده بود دریافت کرد.

در مقایسه با جنگندهٔ اف-۸، ای-۷ بدنهٔ کوتاه تر و پهن تری داشت و بال‌های آن نیز دراز تر بود. برای به دست آوردن برد مورد نیاز موتور توربوفن پرات اند ویتنی تی اف۳۰-پی-۶ برای آن در نظر گرفته شد.[۱] این موتور جدید برای اف-۱۱۱ و اف-۱۴ تام‌کت‌های اولیه نیز در نظر گرفته شده بود، ولی در ای-۷ قرار بود بدون پس‌سوز باشد، چون نیازی به سرعت فراصوت نبود.

این هواپیما نخستین هواپیمای آمریکایی بود که به سیستم مدرن هاد مجهز شد. این سیستم نمایشگر زاویهٔ شیرجه، سرعت هوا، ارتفاع و هدفگیری است.[۳]

روند ساخت ای-۷ سریع و روان بود. وای ای-۷ای نخستین پرواز خود را در تاریخ ۲۷ سپتامبر ۱۹۶۵ انجام داد و در اواخر سال ۱۹۶۶ وارد خدمت در نیروی دریایی آمریکا شد.[۴] نخستین اسکادران ای-۷ نیروی دریایی در تاریخ یکم فوریه ۱۹۶۷ عملیاتی شد و در دسامبر همان سال بر روی ویتنام عملیات جنگی انجام داد.[۵] از زمان نخستین پرواز تا ورود آن به میدان نبرد فقط دو سال به درازا کشید و در نبرد نیز عملکرد قابل توجهی داشت و نسبت شکست به پیروزی آن بسیار کمتر از هر جنگندهٔ سریعتر دیگری بود که ماموریتی مشابه را انجام می‌داد. این کامیابی در نبرد نیز بیشتر به خاطر ابزار اویونیک و پادکار الکترونیکی این جنگنده بود تا سرعت و موتور آن.[۶]

"پیشرفتی فوق العاده در توانایی حمل سلاح و پسرفتی فوق العاده در سرعت!" این جمله را یکی از خلبانان گارد ملی هوایی ویرجینیا که از هواپیمای اف-۱۰۵ به هواپیمای ای-۷ منتقل شده بودند در توصیف هواپیمای ای-۷ گفت. مطمئنا ای-۷ کرسر ۲ جنگنده‌ای با شکوه، سریع و ترسناک مانند گرومن اف-۱۴ تام‌کت و مک‌دانل داگلاس اف-۱۵ ایگل که توجه‌ها را به خود جلب کند نبود، ولی وظیفه‌ای که برایش طراحی شده بود را توانست به خوبی به انجام برساند.[۶]

تولید کرسر تا سال ۱۹۸۴ ادامه یافت و مجموعا ۱۵۶۹ فروند از این هواپیما ساخته شد.ای-۷ یکی از معدود هواپیماهایی است که به تعداد زیاد هم از سوی نیروی دریایی و هم از سوی نیروی هوایی ایالات متحده به کار گرفته شده است.[۶]

تاریخچهُ عملیات

کلیات

نخستین پایگاه‌های عملیاتی ای-۷ در نیروی دریایی ایالات متحده در اقیانوس اطلس سسیل فیلد فلوریدا و در اقیانوس آرام لمور در کالیفرنیا بود. از سال ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱ بیست و هفت اسکادران نیروی دریایی چهار ورژن ای-۷ای/بی/سی/ئی را دریافت نمودند. مرکز ووت در دالاس ۳۵۰۰۰ کارگر را به استخدام درآورده بود و روزانه یک فروند ای-۷ تولید می‌کرد تا نیازهای نیروی دریایی را برای ویتنام، جنوب شرقی آسیا و ناتو برآورده سازد.[۷]

جنوب شرقی آسیا

هوای داغ و مرطوب ویتنام نیروی ای-۷ را به هدر می‌داد و حتی ای-۷دی و ای-۷ئی‌های بهینه سازی شده نیز از این معضل در امان نبودند. در این آب و هوا برای برخاست به زمان بیشتری نیاز بود و یک فروند ای-۷ که ماگزیمم میزان مهمات را حمل می‌کرد به سختی می‌توانست سرعت خود را به ۸۰۰ کیلومتر در ساعت برساند.[۸][۹]

در تاریخ ۲۲ فوریه ۱۹۷۳ در لائوس و در کامبوج تا ۱۵ ژوییه ۱۹۷۳ آخرین عملیات برای پشتیبانی از نیروهای مسلح ملی خمر در برابر خمر سرخ انجام شد.

ای-۷دی نیروی هوایی آمریکا مجموعا ۱۲۹۲۸ سورتی پرواز در خلال جنگ در آسیای جنوب شرقی انجام دادند و فقط شش فروند از این هواپیما سرنگون گردید[۱۰] که کمنرین تعداد سرنگونی در میان هواپیماهای درگیر در جنگ‌های آسیای جنوب شرقی بود. از نظر پرتاب مهمات روی هانوی نیز این هواپیما پس از بوئینگ بی-۵۲ استراتوفورترس بیشترین تعداد بمب را در هر سورتی پرواز پرتاب نمود. این پرتاب‌ها دقیقتر از پرتاب‌های دیگر جنگنده‌های زمینی آمریکا بود.

در پانزدهم می‌۱۹۷۵ چند فروند ای-۷ئی و ای-۷دی به آخرین نبرد جنگ ویتنام اعزام شدند. در این ماموریت ای-۷ها مسئولیت پوشش هوایی برای بازپس گیری کشتی مایاگوئز که به وسیلهُ قایق‌های توپ دار خمر سرخ ربوده شده بود به عهده داشتند. در عملیات مایاگوئز سه فروند هلیکوپتر سی ایچ-۵۳ نیروی هوایی سرنگون شد و دو درجه دار نیروی هوایی، یازده تفنگدار دریایی و دو پرسنل نیروی دریایی کشته شدند و سه تفنگدار دریایی نیز مفقودالاثر شدند.[۱۱]

اواخر سال ۱۹۷۵ نیروی هوایی پایگاه‌های تایلند را تخلیه کرده و نیروهای آمریکایی در فیلیپین مستقر شدند.

گرانادا و لبنان

در اکتبر ۱۹۸۳ ای-۷ئی‌های نیروی دریایی هنگام تهاجم آمریکا به گرانادا وظیفهُ پشتیبانی نزدیک هوایی در این عملیات داشتند. نام این عملیات ارجنت فری(خشم اضطراری) بود.[۱۲]

ای-۷ها همچنین در سال ۱۹۸۳ پشتیبانی هوایی برای ماموریت آمریکا در لبنان فراهم نمودند. در چهاردهم دسامبر ۱۹۸۳ یک فروند ای-۷ به همراه یک فروند گرومن ای-۶ اینترودر به وسیلهُ موشک‌های سام سوریه سرنگون شدند.[۱۲] خلبان ای-۷ ادوارد اندروز موفق شد هواپیمای خود را پیش از بیرون پریدن به آب‌های ساحلی برساند. او به وسیلهُ قایق ماهیگیری لبنانی نجات پیدا کرد و به سلامت به محل خدمت خود بازگشت.[۱۳]

لیبی

در تاریخ ۲۴ مارس ۱۹۸۶ در خلال کشمکش با لیبی در خلیج سیدرا دفاع هوایی لیبی به سوی دو فروند اف-۱۴ ناو هواپیمابر یواس اس امریکا موشک‌های اس ای-۵ شلیک کردند. این اف-۱۴ها در آسمان بین المللی در حال گشتزنی بودند. ای-۷ها پاسخ این آتش را با شلیک ای جی ام-۸۸ هارم دادند. روز بعد ای-۶ها به کشتی‌های جنگی لیبی که در حال نزدیک شدن به ناوگان آمریکا بودند حمله کردند و ای-۷ها دوباره به سوی سایت‌های سام لیبی شلیک نمودند.[۱۴]

عملیات سپر صحرا و توفان صحرا

نیروی دریایی آمریکا در اوت ۱۹۹۰ ای-۷ئی‌های خود را در عملیات توفان صحرا به کار برد. این ای-۷ها از عرشه ناو هواپیمابر یواس‌اس جان اف. کندی برخاستند. این ناو هواپیمابر از میان شش ناو هواپیمابری که در عملیات شرکت داشتند تنها ناوهواپیمابری بود که دارای ای-۷ بود. این ناو مستقر در دریای سرخ بود و ای-۷ها از این نقطه به داخل خاک عراق حمله کردند. ای-۷ها در این حمله‌ها انواع سلاح‌ها را به کار بردند از جمله مهمات هدایت دقیق مانند بمب هدایت تلویزیونی وال آی، بمب‌های چند منظورهٔ غیر هدایت شونده و موشک‌های هارم. همچنین در این عملیات ای-۷ به عنوان تانکر سوخت‌گیری هوایی نیز به کار برده شد.

بازنشستگی و کاربران دیگر

آخرین دستهٔ ای-۷های نیروی هوایی در سال ۱۹۸۹ بازنشسته شدند و یا به گارد ملی هوایی منتقل گردیدند. آخرین ای-۷ها در گارد ملی هوایی در سال ۱۹۹۳ بازنشسته شدند و جنگندهُ اف-۱۶ جای آنها را گرفت.

ای-۷های نیروی دریایی از میانهُ دههٔ ۱۹۸۰ با ورود اف/ای-۱۸ هورنت آغاز به بازنشستگی کردند. آخرین ای-۷های نیروی دریایی در می‌۱۹۹۱ پس از بازگشت از عملیات توفان صحرا بازنشسته شدند.

چندین فروند از این ای-۷ها به یونان، تایلند و پرتغال فروخته شدند.

نیروی هوایی یونان ۶۰ فروند ای-۷ایچ در سال ۱۹۷۴ و سه فروند تی ای-۷ ایچ در سال ۱۹۸۰ سفارش داد و پس از جنگ خلیج فارس ۶۲ فروند ای-۷ئی و تی ای-۷سی دریافت نمود که ۴۳ فروند از آنها هنوز در حال خدمت هستند، ولی به علت قطع کردن بودجه در سال ۲۰۱۳ بدون جانشین بازنشسته خواهند شد.

فروش ای-۷ به پاکستان به علت مخالفت دولت آمریکا با برنامهٔ هسته‌ای این کشور پذیرفته نشد.[۱۵]

ورژن‌ها

تی ای-۷ایچ متعلق به نیروی هوایی یونان
  • ای-۷ای
نخستین ورژن تولیدی ای-۷. ای-۷ای دارای دو تیربار کلت ام کی۱۲ بیست میلیمتری با سرعت ۲۵۰ دور در دقیقه‌است. ماگزیمم وزن مهمات قابل حمل ۶۸۰۴ کیلوگرم در زیر بال هاست، ولی این میران به خاطر محدودیت وزن برخاست کمتر می‌شود و فقط در صورتی این هواپیما می‌تواند با ماگزیمم وزن مهمات پرواز کند که سوخت آن تا اندازهٔ بسیاری کاهش یابد. ای-۷ای مجهز به رادار ناوبری ای ان/ای پی ان-۱۵۳ و رادار زمینی ای ان/ ای پی کیو-۱۱۵ و رادار حمله‌ای ان/ای پی کیو-۹۹ می‌باشد. ای-۷ای به تعداد ۱۹۹ فروند تولید شد.
  • ای-۷بی
این ورژن با موتور تی اف۳۰-پی-۸ بهینه سازی شد. در سال ۱۹۷۱ ای-۷بی‌های باقیمانده با موتور تی اف۳۰-پی-۴۰۸ بهینه سازی شدند. رادار زمینی ای ان/ای پی کیو-۱۱۵ در ای-۷ای جای خود را در ای-۷بی به‌ای ان/ای پی کیو-۱۱۶ داد. ای-۷بی به تعداد ۱۹۶ فروند تولید شد.
  • ای-۷سی
نخستین فروند ای-۷ئی تولید شده که دارای موتور تی اف۳۰-پی-۴۰۸ بودند ای-۷سی نامیده شدند.
  • تی ای-۷سی
ورژن دوسرنشینه آموزشی برای نیروی دریایی آمریکا. ۲۴ فروند بر پایهٔ ای-۷بی و ۳۶ فروند بر پایهٔ ای-۷سی ساخته شده بود.
  • ای-۷دی
ورژن ساخته شده برای نیروی هوایی آمریکا با موتور توربوفن الیسن تی اف۴۱ و یک تیربار ام۶۱ والکان ۲۰میلیمتری. رادار ناوبری ای ان/ای پی ان-۱۵۳ در ورژن‌های پیشین جای خود را به رادار ناوبری ای ان/ای پی ان-۱۸۵ داد و همچنین رادار زمینی ای ان/ای پی کیو-۱۲۶ در این ورژن جایگزین رادارهای زمینی در ورژن‌های پیشین گردید. ای-۷دی به تعداد ۴۵۹ فروند ساخته شد.
  • ای-۷ئی
ای-۷ئی در واقع ای-۷دی قابل حمل بر روی ناوهواپیمابر است. رادار ناوبری ای ان/ای بی ان-۱۸۵ در ای-۷دی در ای-۷ئی جای خود را به رادار ناوبری ای ان/ای پی ان-۱۹۰ می‌دهد. رادار زمینی در این ورژن ای ان/ای پی کیو-۱۲۸ است. ای-۷ئی به تعداد ۵۲۹ فروند تولید شد.
نوع بزرگتر و فراصوت ای-۷ که برای ماموریت‌های رهگیری طراحی شده بود، ولی پس از ساخت دو نمونهٔ اولیه پروژهُ آن کنسل شد.
  • ای-۷ایچ
ای-۷ئی تغییر داده شده برای یونان بدون توانایی سوختگیری هوایی. ای-۷ایچ به تعداد ۶۰ فروند تولید شد.
  • تی ای-۷ایچ
ورژن آموزشی دو سرنشینه برای یونان
  • ای-۷کی
ورژن دوسرنشینهُ آموزشی برای گارد ملی هوایی. از این ورژن به تعداد ۳۰ فروند تولید شد.
  • ای-۷پی
ای-۷ای پیشین نیروی دریایی ساخته شده برای پرتغال. ۴۴ فروند با موتور تی اف۳۰-پی-۴۰۸ و سیستم هوانوردی بهینه سازی شد.
  • تی ای-۷پی
ورژن آموزشی دوسرنشینه برای پرتغال. به تعداد شش فروند از ای-۷های پیشین نیروی دریایی آمریکا به این ورژن تبدیل شد.
  • ئی ای-۷ال
۸ فروند تی ای-۷سی دارای سیستم تهاجم الکترونیک شد و طبق استانداردهای ای-۷ئی بهینه سازی گردید، ولی همچنان دو سرنشینه باقی ماند.

ویژگی ها

[۲]

 ای-۷ایای-۷بیای-۷سیای-۷دیای-۷ئی
وزن خالص (کیلوگرم) ۶۸۲۰ ۶۸۲۰ ۶۸۲۰ ۸۹۲۷ ۸۴۱۲
وزن ناخالص (کیلوگرم) ۱۷۲۳۶ ۱۷۲۳۶ ۱۷۲۳۶ ۱۹۰۵۱ ۱۷۴۶۳
سلاح‌های داخلی دو دستگاه‌ام کی ۱۲ بیست میلیمتری دو دستگاه‌ام کی ۱۲ بیست میلیمتری یک دستگاه‌ام۶۱ای۱ بیست میلیمتری یک دستگاه‌ام۶۱ای۱ بیست میلیمتری یک دستگاه‌ام۶۱ای۱ بیست میلیمتری
دور مهمات ۲۰ میلیمتری ۶۰۰ ۶۰۰ ۱۰۰۰ ۱۰۰۰ ۱۰۰۰
تعداد ساخته شده ۱۹۹ ۱۹۶ ۶۷ ۴۵۹ ۵۳۵
سرعت در سطح دریا(کیلومتر در ساعت) ۱۰۷۰ ۱۰۷۰ ۱۰۷۰ ۱۲۹۲ ۱۲۷۹
برد فقط با سوخت درونی (کیلومتر) ۶۲۲۲ ۶۲۲۲ ۴۲۲۲ ۴۲۲۲ ۴۲۲۲
برد با ماگزیمم سوخت بیرونی ۷۵۹۳ ۷۵۹۳ ۵۳۱۷ ۵۳۱۷ ۵۳۱۷
ماگزیمم سوخت درونی (لیتر) ۵۶۶۹ ۵۶۶۹ ۵۶۶۹ ۵۴۰۰ ۵۶۶۹
ماگزیمم سوخت بیرونی (لیتر) ۴۵۴۸ ۴۵۴۸ ۴۵۴۸ ۴۵۴۸ ۴۵۴۸
نوع موتور پرت اند ویتنی تی اف۳۰-پی-۶ پرت اند ویتنی تی اف۳۰-پی-۸ پرت اند ویتنی تی اف۳۰-پی-۸ الیسن تی اف۴۱ الیسن تی اف۴۱

 

[ پنج شنبه 18 مهر 1398برچسب:,

] [ 16:49 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

هلیکوپتر نینجا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
هلیکوپتر نینجا

بالگرد Kawasaki OH-1 Ninja حاصل همکاری شرکت صنایع سنگین کاواساکی و JGSDF که وابسته به ارتش ژاپن است در فواصل سال‌های ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۹ ساخته شده است. نام این بالگرد در ابتدا KOGOTA KONKOSO و در ادامه OH-1 نام گرفت تا اینکه سرانجام بعد از پایان برنامه و آزمایش‌های به Ninja تغییر نام یافت. وظیفهٔ اصلی این بالگرد جمع‌آوری اطلاعات و مراقبت هوایی است و برای جایگزینی ۲۹۷ بالگرد OH-6D که در ۱۹۹۵ کنار رفتن ساخته شد. تاریخ تلاش برای ساخت این بالگرد به ۱ اکتبر ۱۹۹۲ برمی‌گردد و اولین بالگرد در ۶ اوت ۱۹۹۶ به پرواز در آمد که بعد از موفقیت دولت ژاپن دستور تولید انبوه ان را صادر کرد. این بالگرد مجهز به موتورهای MITSUBICHI-TS1 است با قدرت ۵۵۲ اسب بخار / دارای سرعتی بالغ بر ۲۷۸ کیلومتر در ساعت و سرعت کروز ان ۲۲۰ کیلومتر در ساعت است. این بالگرد قادر به حمل موشکهای ضد هوایی Toshiba-91 برای دفاع در مقابل بالگردهای دیگر بعلاوه موشک‌های آمریکایی Hellfire یا BRIMSTO ضد تانک و راکت HIDRA غیر هدایت شونده می‌باشد. همچنین این بالگرد مجهز به مخازن اضافی حمل سوخت به میزان ۹۵ گالن یا ۲۳۵ لیتر می‌باشد که برد بالگرد را به ۵۲۰ کیلومتر افزایش می‌دهد. از دیگر امکانات این بالگرد مجهز بودن به سامانه دید در شب، سامانه télémètre-désignateur laser از نوع NEC و نمایشگرهای Yokogawa ساخت ژاپن است. در حال حاضر ارتش ژاپن ۳۲ بالگرد از این نوع را در اختیار دارد.

مشخصات

  • کشور سازنده:امپراطوری ژاپن
  • اشرکت سازنده: شرکت کاوازاکی Kawasaki
  • تاریخ اولین پرواز آزمایشی: ۶ اوت ۱۹۹۶
  • تاریخ ورود رسمی به خدمت: ۲۰۰۱
  • تعدا سرنشین: ۲ نفر
  • طول: ۱۲ متر
  • قطر بالگرد: ۱۱٫۶۰ م تر
  • ارتفاع: ۳٫۸۰ متر
  • وزن بدون محموله:۲۴۵۰ کیلوگرم
  • موتور:موتوراز نوع Mitsubishi TS1-M-10
  • فدرت موتور: ۸۸۲ shp - ۶۶۲ kw
  • بیشترین سرعت:۲۷۸کیلومتر در ساعت
  • سرعت عادی:۲۲۰ کیلومتر در ساعت
  • بیشترین برد با مخزن خارجی سوخت:۵۲۰ کیلومتر
  • بالاترین ارتفاع ارتفاع پرواز:۴۴۸۰ م تر
  • اسلحه:۴ موشک toshiba -۹۱ ضد هوایی با هدایت مادون قرمز
  • ۸موشک Hellfire Missile یا BRIMSTON ضد تانک
  • راکت HIDRA غیر هدایت شونده

[ پنج شنبه 18 مهر 1398برچسب:,

] [ 16:21 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

سی‌اچ-۴۷ شنوک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
سی‌اچ-۴۷ شنوک
CH-47 2.jpg
بالگرد شنوک در حال حمل ادوات نظامی
نوع هلیکوپتر ترابری
سازنده بوئینگ
اولین پرواز ۲۱ سپتامبر ۱۹۶۱
وضعیت فعال، در حال ساخت
کاربران اولیه ارتش ایالات متحده آمریکا
تولید ۱۹۶۲ - تاکنون
تعداد ساخت بیشتر ۱٬۱۷۹
قیمت متوسط ۳۵ میلیون دلار (۲۰۰۸)

بوئینگ سی‌اچ-۴۷ شنوک بالگرد ترابری سنگین ِ دوموتوره و دوملخه آمریکایی است که در شرکت بوئینگ طراحی شده و در سال ۱۹۶۲ معرفی شد. کاربرد اصلی این بال‌گرد برای جابجایی سربازان، ادوات توپخانه‌ای، سوخت، آب، موانع و سنگر و سایر تدارکات و تجهیزات مورد نیاز در میدان نبرد است. کاربردهای ثانویه این هلیکوپتر هم شامل آمبولانس، امداد در فجایع طبیعی، جستجو و نجات، انتقال هواپیماها، آتش‌نشانی و رهاسازی چتربازان می‌شود.[۱]

هلیکوپتر شنوک با حداکثر سرعت ۳۱۵ کیلومتر بر ساعت حتی از بال‌‌گردهای بسیار کوچکتر ِ تهاجمی و چندمنظوره معاصر خود هم سریع‌تر بود. نام این بال‌گرد از قبیله سرخ‌پوست شنوک در آمریکا گرفته شده است. شنوک یکی از معدود هواگردهای دهه ۱۹۶۰ است که هنوز در خط تولید قرار دارد. تاکنون ۱۱۷۹ فروند از این بالگرد ساخته شده‌ و به ۱۶ کشور صادر شده‌است.

کشورهای دارنده شنوک. (دارندگان سابق با رنگ قرمز)

اولین مدل شنوک یعنی سی‌اچ-۴۷آ از دو موتور لیکومینگ تی-۵۵-ال۵ هر یک به قدرت ۲۲۰ اسب بخار نیرو می‌گرفت. در مدل‌های بعدی قدرت موتور افزایش یافته و در مدل سی‌اچ-۴۷دی (معرفی در ۱۹۷۹) به ۴۷۳۳ اسب بخار در هر موتور رسید. این بال‌گرد ۳۰ متر طول و ۵.۷ متر ارتفاع داشته و وزن خالی آن ۱۰٬۱۸۵ کیلوگرم است. سرعت صعود این هلیکوپتر ۷.۷۳ متر بر ثانیه و سقف پروازی آن ۵۶۴۰ متر است. شنوک گنجایش کافی برای حمل ۳۳ تا ۵۵ سرباز با ظرفیت ۱۲۷۰۰ کیلوگرم بار را دارد.

منابع

  1. Jump up CH-47D/F Chinook Boeing Wevsite
  • مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «CH-47 Chinook»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۱۹ آوریل ۲۰۰۹).

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:53 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

میل-۲۸

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
میل ام آی-۲۸
Ми-28НЭ на МАКС-2007 (02).jpg
میل ام آی-۲۸ در حال پرواز
نوع بالگرد تهاجمی
سازنده روسیه
طراح میل
اولین پرواز ۱۰ نوامبر ۱۹۸۲
بکارگیری نیروهای مسلح روسیه
وضعیت فعال
کاربران اولیه نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی
ونزوئلا
تعداد ساخت ۵۳ فروند
قیمت ۲۵۰ میلیون روبل

میل ام‌آی-۲۸(به روسی: Ми-28)‏ (نام‌گذاری ناتو Havoc) یک بالگرد تهاجمی روسی جهت مقابله با اهداف زمینی زره‌پوش و اهداف هوایی کم‌سرعت در روزوشب و تمام وضعیت‌های آب‌وهوایی است. این بالگرد ۴ پره مجهز به به دو موتور توربو شفت با قدرت۲۲۰۰ اسب بخار می‌باشد.

کار بر روی طراحی میل ام آی-۲۸ در سال ۱۹۸۰ آغاز شد و اولین پیش‌نمونه آن در نوامبر ۱۹۸۱ به پرواز درآمد. در سال ۲۰۰۶ اولین فروند از آن به نیروی هوایی روسیه تحویل داده شد. پیش بینی می‌شود این بالگرد تا سال ۲۰۱۶ جایگزین میل می ۲۴ شود.

تاریخچه

در میانه دهه ۷۰ میلادی فرماندهان نیروی هوایی و وزارت دفاع اتحاد شوروی به این نتیجه گیری رسیدند که بالگرد تهاجمی/ترابری میل ام آی-۲۴ دیگر پاسخگوی نیازهای آینده ارتش شوروی نیست و تلاش برای ساخت این بالگرد چند منظوره منجر به از دست رفتن بخشی از مقدورات عملیاتی، افزایش وزن و اندازه آن شده است. این بالگرد دچار محدودیت‌های بسیاری به ویژه در محیط‌های گرم و بلند بود.[۱] در پی برگزیده شدن طرح بالگرد ۲ نفره بسیار چابک و باگنجایش جابجایی مهمات بسیار آپاچی ای اچ-۶۴ در ارتش ایالات متحده آمریکا، شورای وزیران اتحاد شوروی در ۱۶ دسامبر ۱۹۷۶ (۲۵ آذر ۱۳۵۵) دستورکاری را برای گسترش بالگرد تهاجمی تازه‌ای در همان راستا و با هدف طراحی و توسعه نسل توینی از بالگردهای رزمی با هدف انهدام خودروها و دستگاه‌های دشمن و به ویژه تانک در رزمگاه و نزدیکی خط مقدم، برای خدمت در هوانیروز شوروی در دهه ۸۰ میلادی صادر کرد.[۲] مسئولیت طراحی این بالگرد جدید به دو گروه اصلی طراحی این کشور یعنی دفتر طراحی کاموف و میل واگذار شد.[۳] این رقابت منجر به طرح نامتعارف بالگرد یک نفره کاموف ک آ-۵۰ و میل ام آی-۲۸ شد.[۴] برنامه میل-۲۸ با مدیریت «مارات تیسچنکو» به سرعت پیشرفت کرد و نخستین فروند از ۴ نمونه اولیه آن در تاریخ ۱۰ نوامبر ۱۹۸۲ (۱۹ آبان ۱۳۶۱) نزدیک به یک سال پیش از واگذاری آپاچی به نیروی زمینی ایالات متحده پرواز نخست خود را انجام داد.[۵] با اینحال تا پیش از نمایشگاه هوافضای پاریس در سال ۱۹۸9 (1361) این بالگرد در هاله‌ای از ابهام بود. در طی سالها بحث بر سر این که کدامیک از دو طرح رقیب برتر است ادامه داشت و حتی دستور ریاست جمهور روسیه بوریس یلتسین در سال ۱۹۹5 (13754) مبنی بر انتخاب بالگرد کاموف ک آ-۵۰ نه فقط باعث پایان این بحث نشد بلکه برنامه میل-۲۸ نیز ادامه یافت.[۶] در آغاز دهه ۲۰۰۰ میلادی رقابت میان میل و کاموف دوباره آغاز شد ولی این بار طرح پیشنهادی هر دو شرکت (میل-۲۸ ان و کاموف ک آ-۵۲) برای تولید برگزیده شدند.[۷]

ویژگی‌های طرح

کابین خدمه

میل-۲۸ در پاسخ به نیازهای شوروی به نسل جدیدی از بالگردهای پیشرفته با کارایی عملیاتی و قابلیت بقای رزنگاهی زیاد طرحی و ساخته شد. این بالگرد مانند بسیاری از بالگردهای جهان از طحی متعارف شامل استقاده از یک پروانه اصلی و ملخ تثبیت دُمی بهره می‌گیرد. این بالگرد دارای دو خدمه (خلبان و متصدی جنگ افزار) می‌باشد که به صورت پشت سر هم در کابین پله‌ای (افسر جنگ افزار در صندلی جلو و خلبان در کابین پشت و بالاتر از او) مستقر می‌شوند. بر خلاف میل-۲۴ کنترل‌های پروازی تنها در اختیار خلبان میل-۲۸ است. همچنین میل ۲۸ بر خلاف دیگتر بالگردهای نوین جنگنده و به عنوان میراث دار میل می-۲۴ در پشت کابین و بالچه‌ها دارای محفظه بزرگی برای حمل وسایل و دستگاه‌ها می باشدو این محفظه می‌توان ۲ تا ۳ نفر را در شرایط اضطراری در خود جا دهد. برای افزایش توانایی بقای رزمی این بالگرد نسبت به نسل پیش از خود و تامین امنیت خدمه پروازی، آنها در کابین‌های زرهپوش تیتانیومی تقویت شده با صفحات سرامیکی به صورت جدا از یکدیگر مستقر می‌شوند. ادعا شده که این پیکره بندی توانایی تحمل صدمات ناشی از اصابت گلوله‌های ۲۰ میلیمتری است. پنجره جلو کابین خدمه به شیشه‌های ضدگلوله با ضخامت ۴۲ میلیمتر مجهز استکه می‌توانند در برابر برخورد گلوله‌های ۱۲/۷ میلیمتری دوام بیاورند در حالی که شیشه‌های پهلویی با ضخامت ۲۲ میلیمتر توان تحمل برخورد گلوله‌های ۷/۶۲ میلیمتری را دارند. کانین این باگرد مجهز به صندلی‌های جاذب ضربه «پامیر-کِی» (Pamir-K) به همراه ارابه قرود نیرومند و دریچه‌های کابین، بالچه‌ها و پروانه اصلی قابل پرتاب است. این ترکیب می‌تواند زنده مانده خدمه را در سقوط با سرعت عمودی ۱۲ متر بر ثانیه تضمین کرده و ضربه فرود را از میزان مرگ آور ۶۰-۵۸ «جی» به ۱۲ جی کاهش می‌دهد.[۸]

موتور و پروانه

این بالگرد مجهز به یک پروانه اصلی ۵ پره و ملخ دُمی است. جنس پره‌های اصلی از مواد کامپوزیت با سر تیتانیومی است گفته شده که می‌تواند برخورد گلوله‌های ۳۰ میلیمتری را تحمل کند. ملخ دمی ۴ پره با زاویه ۳۵ و ۱۴۵ و به شکل حرف لاتین X است که باعث کاهش صدا می‌شود. نیروی میل -۲۸ را دو دستگاه موتور توربوشفت «کلیموف تی وی ۳-۱۱۷ وی ام اِی» هر یک با توان ۲۱۹۴ اسب بخار (۱۶۳۶ کیلو وات) تامین می‌کنند. این موتورها با قاصله زیاد در دو سوی کابین خدمه و بالای بالچه‌های آن نصب شده‌اند. ورودی‌های هوای مونور به پوشش محافظ در برابر اخسام خارجی و گردوغبار مجهزند. از سال ۲۰۱۰ نمونه‌های تولیدی این بالگرد به موتورهای پیشرفته تر «کلیموف وی کِی -۲۵۰۰-۰۲» هر یک با توان ۲۴۰۰ اسب بخار (۱۷۸۹ کیلو وات) مجهز شده‌اند. برای کاهش پخش شدن پرتوهای فروسرخ گرمایی از اگزوزهای سه گانه رو به پایین که در یک پوشش محافظ گرماییی قرار دارند استفاده شده است. سوخت داخلی آن در مخازن ضد نشت به ظرفیت ۱۵۰۰ لیتر حمل می‌شود. در عین حال این بالگرد توانیایی حمل مخزن سوخت خارجی هر یک به گنجایش ۵۵۷ لیتر (در کل ۲۲۲۸ لیتر) در زیر بالچه‌های خود است.[۹]

جنگ افزار

جنگ افزار ثابت سازمانی میل -28، یک قیضه توپ 30 میلیمتری «شیپونوف 2 اِی 42» (Shipunov 2A42) با 300 تیر فشنگ می باشد. این توپ که در زیر دماغه نصب شده در اصل یک جنگ افزار پیاده نظام است که بر روی نفربرهای زرهی «بی ام پی-2» نصب شده است. این جنگ افزار دارای دو نواخت تیر می باشد، نواخت تیر 300 تیر در هر دقیقه علیه اهداف زمینی و 900 تیر در دقیقه علیه اهداف هوایی. فشنگ ها در دو غلاف جعبه ای شکل (هر کدام 150 تیر) که در دو سوی توپ نصب شده اند قرار دارند و با حرکات افقی و عمودی توپ حرکت می کنند. توپ به همراه جعبه فشنگ ها قادر به چرخش 110 درجه ای به هرطرف، 13 درجه به بالا و و 40 درجه به پایین است.[۱۰]. میل -28 دارای دو بالچه کوتاه هر یک با 2 آویزگاه حمل سلاح است که در دو سوی بدنه در زیر محفظه موتورها نصب شده اند. هر یک از این آویزگاه ها توانایی حمل تا 480 کیلوگرم بار را دارد که معمولاً شامل 2 مجموعه موشک های ضد تانک لوله پرتاب هدایت شوند رادیویی « 9 ام 114 اِشتورم» (9M 114 shtrtum) (کد ناتو: اِی تی-6 اسپایرال) و یا «9 ام اَتکا» (9M 120 Atka) (کد ناتو: «ای تی-9 اسپایرال-2) است. موشک «اَتکا -وی» جنگ افزار اصلی ضد زره میل-28 و به ویژه مدل «اِن» (N) می باشد. بیشینه برد این موشک با سامانه هدایت رادیویی فرمان در خط دید 5،8 کیلومتر و مجهز به سرجنگی متوالی است. توان نفوذ آن 580 میلیمتر در زره فولادی پس از غلبه بر زره واکنشی انفجاری است. .[۱۱] جنگ افزار هدایت ناپذیر میل-28 شامل انواع گوناگونی از موشک های 70، 80، 122 میلیمتری و غلاف توپ «یو پی کِی-23-28» شامل یک توپ دو لول 23 میلیمتری به همراه 250 تیر فشنگ می باشد که همگی در آویزگاه های زیر بال حمل می شوند. دیگر جنگ افزارهای قابل حمل این بالگرد عبارتند از: غلاف مین پخش کن «کِی ام جی یو-2» و موشک های هوا به هوای «9 کی-310» و «9 ام-39 ایگلا». معمولاً تا 8 موشک هوا به هوا را می توان در 4 پرتابگر دوتایی برای کاربرد بر ضد بالگردها و هواپیماهای بدون سرنشین حمل کرد. در نوک هر بالچه، یک غلاف حاوی پرتابگرهای شراره (چف) با امکان حمل گیرنده های اخطار امواج راداری و لیزری می توان نصب شود.

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:51 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

نیروی هوایی پرتغال

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
نیروی هوایی پرتغال
Brasão da FAP.png
نشان نیروی هوایی پرتغال
کنش ۱۹۵۲ تاکنون
کشور Flag of Portugal.svg پرتغال
نقش دفاع ملی هوایی، شناسایی، پشتیبانی از نیرویهای زمینی و دریایی، ترابری، جستجو و نجات، گشت هوایی دریایی
اندازه ۷۵۰۰ پرسنل نظامی
۱۰۰۰ پرسنل غیر نظامی
۱۵۰ هواگرد
بخشی از نیروهای مسلح پرتغال
فرماندهان
فرماندهٔ نیروی هوایی ژوزه آنتونیو د ماگالیائس آراوژو پینیرو
نشان
نشان شناسایی Normal roundelLow visibility roundel
هواپیماهای پروازی
جنگنده جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن
پی-۳ اوریون
آموزشی

سی-۱۳۰ هرکولس

داسو فالکن ۲۰

نیروی هوایی پرتغال در تاریخ یکم ژوئیهٔ ۱۹۵۲ با ادغام هواناوبری زمینی(Aeronáutica Militar) و هوانوردی دریایی(Aviação Naval) بنیان گذاشته شد.نیروی هوایی پرتغال یکی از شاخه‌های سه گانه است و تاریخ آن به سال ۱۹۱۲ که هوانوردی نظامی برای نخستین بار در پرتغال به کار گرفته شد باز می‌گردد.

تاریخچه

دی هاویلند تایگرمث در موزهُ نیروی هوایی پرتغال

تاریخچهٔ هوانوردی نظامی پرتغال به سال ۱۹۱۱ باز می‌گردد، هنگامی که یک شرکت بالون سازی به عنوان بخشی از خدمات تلگرافی نیروی زمینی بر پا شد. در خلال جنگ جهانی یکم برای برپایی یک یگان هوایی به عنوان بخشی از نیروهای درگیر در جنگ در جبههٔ غرب برنامه ریزی شد، ولی این یگان هوایی هرگز فعال نگردید. بسیاری از هوانوردان پرتغالی که قرار بود در آن یگان هوایی مشغول به کار شوند در اسکادران‌های فرانسوی و بریتانیایی مشغول به خدمت شدند. در نوامبر ۱۹۱۷ خلبان تک‌خال اسکار منترو تورس نخستین خلبان پرتغالی بود که در نیروی هوایی کشته شد. هواپیمای او پس از این که دو جنگندهٔ آلمانی را سرنگون کرد مورد اصابت قرار گرفته و سرنگون شد. در موزامبیک در آلمان نیروهای پرتغالی نخستین نیروهایی بودند که در آفریقا از هواپیمای جنگی بهره برداری کردند.[۱]

هوانوردی نیروی زمینی و هوانوردی نیروی دریایی

اف-۸۴ تاندرجت در آنگولا در جریان

در سال ۱۹۱۴ خدمات هواناوبری نظامی(Serviço Aeronáutico Militar) و مدرسهٔ هواناوبری نظامی(Escola Militar de Aeronáutica, EMA) بنیان گذاشته شد، ولی در سال ۱۹۱۸ بود که این دو نهاد در قالب یک سازمان به نام خدمات هوانوردی نظامی که مستقیماً وابسته به وزارت جنگ بودند سازماندهی شدند.[۱][۲]

در سال ۱۹۲۴ هوانوردی نیروی زمینی در کنار پیاده نظام و توپخانه یک شاخهُ کاملاً نظامی گردید. در سال ۱۹۳۷ دگرگونی‌های سازمانی در آن انجام شد و به آن یک فرماندهی مستقل داده شد، گرچه در زمینهُ اداری هنوز وابسته به نیروی زمینی بود.

در سال ۱۹۱۷ خدمات و مدرسهٔ هوانوردی دریایی همراه با نخستین پایگاه هوانوردی دریایی در لیسبون برپا گردید. خدمات هوانوردی دریایی پرتغال دو بار دیگر تغییر نام داده شد. یک بار در سال ۱۹۱۸ با نام خدمات هواناوبری دریایی (Serviços da Aeronáutica Naval) و یک بار در سال ۱۹۳۱ به نام نیروی هوایی دریایی(Forças Aéreas da Armada).[۳]

از جمله درگیری‌های اولیه هوانوردی نظامی پرتغال انقلاب سال ۱۹۲۶ و جنگ داخلی اسپانیا در اواخر دههٔ ۱۹۳۰ بود. پرتغال مستقیماً درگیر جنگ جهانی دوم نبود، ولی به خاطر روابط خوب با متفقین پرتغال چندین فروند هواپیمای بریتانیایی و آمریکایی از جمله هاوکر هاریکین، سوپرمارین اسپیتفایر و پی-۴۷ ثاندربولت خریداری نمود. پرتغال در سال ۱۹۴۹ به عنوان یکی از بنیانگذاران ناتو به این سازمان پیوست.

تاسیس نیروی هوایی مستقل

در سال ۱۹۵۲ سازماندهی نوین نیروی هوایی این نیرو را به دو شاخهٔ نیروی مستقل و نیروی همکار بخش بندی نمود. نیروی همکار نیروی هوایی آبی (با نام پیشین واحدهای هوانوردی دریایی) و نیروی مستقل نیروی هوایی خاکی بود. این سازماندهی ایجاد نیروی هوایی پرتغال به عنوان شاخه‌ای مستقل از نیروهای مسلح را در پی داشت.

با این سازماندهی نیروی هوایی پرتغال مسئولیت همهٔ زیرساخت‌های هوانوردی که تا آن زمان متعلق به نیروی زمینی و دریایی بود را به عهده گرفت. این زیرساخت‌ها عبارت بودند از:[۲][۴][۵][۳]

زیرساخت‌هایی که از هوانوردی نیروی زمینی گرفته شد
  • گروه جنگنده‌های مستقل در راسپینو با دو اسکادران جنگندهٔ هاوکر هاریکین. این زیرساخت به فرودگاه شماره ۱ تغییر نام داد و در سال ۱۹۵۵ غیر فعال شد.
  • پایگاه هوایی شماره ۱ در سینترا که روی آموزش خلبانی متمرکز شد.
  • پایگاه هوایی شماره ۲ در اُتا با اسکادران ترابری یونکرس ۵۲ام و ۵۳ام و سه اسکادران جنگنده که یکی مجهز جنگندهٔ تهاجمی پی-۴۷ ثاندربولت بود و دو تای دیگر مجهز به جنگندهٔ سوپرمارین اسپیتفایر.
  • پایگاه هوایی شماره ۳ در تانکس با اسکادران شناسایی مجهز به هواگرد لاسیندر و اسکادران‌های جنگندهُ تهاجمی پی-۴۷ ثاندربولت.
  • پایگاه هوایی شماره ۴ در لاژس با ماموریت ترابری پشتیبانی، شناسایی و جستجو و نجات که شامل اسکادران‌های مجهز به اس بی-۱۷جی فلایینگ فورترس، سی-۵۴ و نخستین هلیکوپتر نیروهای مسلح سیکورسکی یواچ-۱۹ بود.
  • پایگاه هوایی لیسبون مجهز به انواع هواگردهای ترابری. در سال ۱۹۵۵ به فرودگاه شماره ۱ و در سال ۱۹۷۸ به فرودگاه ترانزیت شماره ۱ تغییر نام داده شد.
زیرساخت‌هایی که از هوانوردی دریایی گرفته شد
  • مرکز هوانوردی دریایی آویرو در سائو ژاسینتو، اویرو، مجهز به هواپیماهای ضدزیردریایی کرتیس هلدایور. هنگامی که زیر فرمان نیروی هوایی پرتغال قرار گرفت چندین بار نام آن تغییر پیدا کرد. پایدارترین نام آن پایگاه هوایی شماره ۷ بود.
  • مرکز هوانوردی دریایی ساکادورا کابرال که در دههٔ ۱۹۵۰ به مونیتیو منتقل گردید. این واحد در آغاز مجهز به نورث امریکن تی-۶ و انواع هواگردهای گرومن بود. بعداً نام آن به پایگاه هوایی شمارهٔ ۶ تغییر پیدا کرد.

توسعهُ نیروی هوایی پرتغال

پرتغال و سرزمین‌های وابسته به این کشور در سال ۱۹۵۶ به سه منطقهٔ هوایی اصلی بخش بندی می‌شد. بعداً دو منطقهُ هوایی نیمه مستقل در درون منطقهٔ یکم ایجاد شد.

  • منطقهٔ هوایی یکم که ستاد فرماندهی آن در لیسبون بود و پرتغال، جزایر آزور، مادر، گینهٔ پرتغال و کاپ ورد را پوشش می‌داد. دو منطقهٔ وابسته به آن عبارت بودند از: ۱-منطقهٔ هوایی آزور. ۲-منطقهٔ هوایی گینه و کاپ ورد.
  • منطقهٔ هوایی دوم که ستاد فرماندهی آن در لواندا بود و آنگولا و سائوتومه و پرینسیپ را پوشش می‌داد.
  • منطقهٔ هوای سوم که ستاد فرماندهی آن در لورنسو مارکوئس بود و موزامبیک، هند پرتغال، ماکائو و تیمور پرتغال را پوشش می‌داد.

در سال ۱۹۵۵ نخستین واحد چتربازی پرتغال تحت فرماندهی نیروی هوایی برپا شد. نیروهای چترباز پرتغال تا سال ۱۹۹۳ بخشی از نیروی هوایی پرتغال بودند، ولی پس از این تاریخ به نیروی زمینی منتقل شدند.

در سال ۱۹۵۸ نیروی هوایی آبی و نیروی هوایی خاکی کاملاً با هم یکی شده و نیروی هوایی را تشکیل دادند و هر گونه ارتباط اداری خود را با نیروی دریایی و زمینی قطع نمودند.[۳]

از سال ۱۹۶۰ به بعد تعدادی پایگاه هوایی و یکان‌های دیگر در سرزمین‌های مستعمراتی پرتغال زیر فرماندهی منطقهٔ هوایی دوم و سوم و در منطقهٔ هوایی گینه و کاپ ورد برپا شد. در میانهُ دههٔ ۱۹۶۰ چندین پایگاه هوایی در کاپ ورد، گینهٔ پرتغال، سائوتومه و پرینسیپ، آنگولا و موزامبیک برپا شد.

سازماندهی

ساختار نیروی هوایی پرتغال به سه سطح تصمیم گیری تقسیم می‌شود:[۶][۷]

  • برنامه ریزی درازمدت: مسئولیت آن در درجهُ نخست به عهدهٔ رئیس ستاد و در درجهٔ دوم به عهدهٔ جانشینان ستاد می‌باشد که معاونت‌های پشتیبانی، حفاظت اطلاعات، عملیات و پشتیبانی را هدایت می‌کند.
  • برنامه ریزی کوتاه مدت: مسئولیت آن به عهدهٔ سه فرماندهٔ اصلی نیروی هوایی است که رهنمودهای نظری را به دستورهای عملیاتی و فنی تبدیل می‌نماید. این سه فرمانده اصلی عبارتند از: فرماندهٔ عملیات، فرماندهٔ پرسنلی، فرماندهٔ اداری و پشتیبانی.
  • اجرا: مسئولیت آن به یکان‌های بنیادینی که بسته به سلسه مراتب و کارکرد به فرماندهی مربوطه وابسته است می‌شود. این واحدها به سه گروه دسته بندی می‌شوند: گروه عملیاتی، گروه تعمیر و نگهداری و گروه پشتیبانی که بسته به ماموریت محول شده سازماندهی می‌شوند. این واحدها مسئولیت انجام دستورها و انجام عملیات هوایی را به عهده دارند.

ستاد نیروی هوایی

ستاده نیروی هوایی مسئول مطالعه، طراحی و برنامه ریزی فعالیت‌های نیروی هوایی و پشتیبانی از تصمیم رئیس ستاد هستند. ستاد شامل فرماندهی پرسنلی، فرماندهی حفاظت اطلاعات، فرماندهی عملیات، فرماندهی پشتیبانی و واحدهای پشتیبانی می‌شود و زیر مجموعه‌های زیر را زیر فرماندهی خود دارد:

  • بازرسی نیروی هوایی
  • بنیاد پژوهش‌های کلان
  • آکادمی نیروی هوایی
  • مدیریت علوم کامپیوتر
  • موزهُ هوایی
  • آرشیو تاریخی نیروی هوایی
  • گروه موسیقی نیروی هوایی

فرماندهی اداری و پشتیبانی

فرماندهی اداری و پشتیبانی تحت فرماندهی یک سرلشکر قرار دارد و ماموریت آن مدیریت منابع مادی و تدارکات برای اجرای برنامه‌ها و دستورها است و یکان‌های زیر را زیر فرمان خود دارد:

  • مدیریت پشتیبانی
  • مدیریت الکترونیک
  • مدیریت زیرساخت‌ها
  • مدیریت مکانیک پرواز
  • یکان ترابری
  • خدمات اداری
  • ادارهُ مهمات
  • انبارداری
  • گروه مهندسی فرودگاه‌ها
  • مرکز تعمیر و نگهداری الکترونیک

فرماندهی عملیات

فرماندهی عملیات نیروی هوایی نیز تحت فرمان یک سرلشکر نیروی هوایی قرار دارد و بر کارآیی، توانایی هوایی و دفاع از قلمرو هوایی کنترل و نظارت می‌کند. همچنین امنیت پایگاه‌ها و واحدهای نیروی هوایی بر عهدهٔ فرماندهی است.

فرماندهی پرسنلی

فرماندهی پرسنلی نیروی هوایی نیز به عهدهٔ یک سرلشکر نیروی هوایی است که منابع انسانی نیروی هوایی را منطبق با برنامه‌ها و دستورهای فرماندهی عملیات اداره می‌نماید. یکان‌های زیر تحت فرماندهی پرسنلی قرار دارند:

  • مدیریت پرسنلی
  • مدیریت آموزش
  • مدیریت پزشکی
  • شورای دادگستری و دیسیپلین
  • شورای رفاه اجتماعی
  • شورای پشتیبانی مذهبی
  • بنیاد بهداشت نیروی هوایی
  • بیمارستان نیروی هوایی
  • مرکز پزشکی هواناوبری
  • مرکز روانشناسی نیروی هوایی
  • مرکز سربازگیری نیروی هوایی
  • مرکز آموزش نظامی و فنی نیروی هوایی

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:41 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

قاهر اف-۳۱۳

پرش به: ناوبری، جستجو
قاهر-۳۱۳
Qaher.01.jpg
نوع هواپیما جنگنده
کشور سازنده جمهوری اسلامی ایران
شرکت سازنده
طراحی شده توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران
تاریخ رونمایی ۱۴ بهمن ۱۳۹۱
وضعیت کنونی در حال توسعه


قاهر اف-۳۱۳ نام جت جنگندهٔ تک سرنشین و رادارگریز ساخت ایران است که در ۱۴ بهمن ۱۳۹۱ توسط رئیس جمهورسابق ایران آقای محمود احمدی‌نژاد رونمایی شد. طبق اظهارات احمد وحیدی وزیر دفاع ایران، این جنگنده دارای سطح مقطع راداری بسیار کم بوده و با تجهیزات پیشرفته ساخته شده و به سامانه‌های الکترواویونیک مجهز می‌باشد. به گفته وی این جنگنده قادر به حمل تسلیحات پیشرفتهٔ بومی بوده و از قدرت تهاجمی بالایی برخوردار است. وحیدی قابلیت نشست و پرواز با طول باند کوتاه، توانایی انجام عملیات پروازی در ارتفاع پست و تعمیر و نگهداری آسان و سریع را از دیگر ویژگیهای این جنگنده برشمرد. هرچند برخی از کارشناسان بین المللی آن را شبیه به یک مدل آزمایشی دانسته‌اند.[۱] و برخی نشریات داخلی، مانند دانستنیها، فیلم پرواز را به نمونه کنترل از راه دور نسبت دادند.

«قاهر» به معنای چیره‌شونده و ۳۱۳ برگرفته از ۳۱۳ یار برگزیدهٔ امام مهدی، امام دوازدهم شیعه‌است.[نیازمند منبع]

مشخصات فنی

قاهر یک جنگنده جت تک موتوره و تک سرنشینه با دو ورودی هوا در دو طرف کابین خلبان است. طول قاهر کمتر از ۱۶ متر و فاصله دو نوک بال آن کمتر از ۱۱ متر تخمین زده می شود [۲] امکان تحلیل دقیق مشخصات نمونه‌ای از این هواپیما که به معرض نمایش گذاشته شده وجود ندارد اما برخی از ویژگی‌های این طرح در مورد قابل پرواز بودن آن جای سوال ایجاد می‌کنند. تصاویری از پرواز این هواپیما پخش شده که به گفته دیوید چنسیوتی بیشتر به پرواز کنترل از راه دور یک مدل هواپیما شباهت دارد تا پرواز یک جت جنگنده مدرن. دیو ماجومدار هم در پایان تحلیلی که از مشخصات این هواپیما ارائه داده با تردید بسیار حدس می‌زند که این هواپیما یک مدل آزمایشی باشد و به عنوان یک بستر آزمایشی ساخته شده است. سال‌ها پیش ایران یک ماکت از هواپیمای شفق را نیز به نمایش گذاشت اما هیچگاه به یک هواپیمای قابل پرواز تبدیل نشد.[۳]

گزارش خبرگزاری مهر

۱-از دو ورودی و مکنده هوا برای رساندن اکسیژن به موتور استفاده شده است؛ با توجه به زاویه غیر مستقیم ورودی هوا نسبت به موتور، آن کاهش یافته، و آن را زاویه‌دار ساخته‌اند تا بتواند انرژی موجی رادار را جذب کند، همانند آن چیزی که در F35 دیده می‌شود.
۲-گازهای داغ خروجی موتور قبل از خروج با هوای خنک مخلوط می‌شوند، تا تاثیر گرمایی بر سطح هواپیما کاهش یابد.
۳-از مواد
۴- باتوجه به طول و ارتفاع کم ۱۶ و ۴ متری که برآورد شده است، هواپیما دارای دو محفظه با ظرفیت دو بمب ۲۰۰۰ پوندی، یا تعداد بیشتری ، یا حداقل ۶ موشک هوا‌به‌هوا در رسته R-17 یا PL-12 می‌باشد.

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:37 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

بل ای‌اچ-۱ کبرا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از ای‌اچ-۱ کبرا)
پرش به: ناوبری، جستجو
بل ای‌اچ-۱ کبرا
AH-1S Cobra.jpg
ای‌اچ-۱ نیروی هوایی ژاپن
نوع هلیکوپتر جنگنده
سازنده بل
اولین پرواز ۱۹۶۵/۰۹/۰۷
بکارگیری ۱۹۶۷
وضعیت فعال
کاربران اولیه ارتش ایالات متحده آمریکا
هوانیروز ایران
نیروی دفاعی ژاپن
ارتش اسرائیل
تولید ۱۹۶۷ تا بحال
تعداد ساخت ۱،۱۱۶ (تک‌موتوره)

بِل اِی‌اِچ-۱ کبرا (به انگلیسی: Bell AH-1 Cobra)‏ نوعی بالگرد جنگنده ساخت شرکت بل است که در دهه ۱۹۶۰ بر اساس بالگرد چندمنظوره پرطرفدار یواچ-۱ ایروکوای طراحی شد. این بالگرد اولین پرواز خود را در سال ۱۹۶۵ انجام داده و از سال ۱۹۶۷ وارد ارتش آمریکا شد. این بالگرد در دو نوع اصلی تک‌موتوره و نوع پرقدرت‌تر دوموتوره ساخته‌شده‌اند. نوع دوموتوره این بالگرد در اصل به سفارش نیروی تفنگداران دریایی آمریکا تولید شد و ۲۰۲ فروند از آن نیز در دهه ۱۹۷۰ از سوی ایران خریداری شد.

مدل تک‌موتوره این بالگرد معروف به HueyCobra در دهه ۱۹۸۰ در نیروی زمینی ایالات متحده با هلیکوپتر ای‌اچ-۶۴ آپاچی جایگزین شد. البته تعدادی از آن‌ها همچون بسیاری از هلیکوپترهای جنگی دیگر آمریکا کاربرد غیرنظامی پیدا کرده و به عنوان هلیکوپتر آتش‌نشان برای اطفای حریق جنگل‌ها استفاده می‌شوند.[۱] اما مدل‌های ارتقایافته دوموتوره کبرا معروف به ای‌اچ-۱ دبلیو سوپرکبرا و ای‌اچ-۱ زد افعی همچنان هلیکوپتر جنگنده اصلی تفنگداران دریایی ارتش ایالات متحده هستند.

      کاربران مدل تک‌موتوره
     کاربران مدل دوموتوره
     کاربران هر دو مدل
      کاربران سابق

کاربران

AH-1 Hueycobra
Flag of Austria.svg اتریش
  • یک فروند هلیکوپتر غیرنظامی در فرودگاه سالزبورگ
Flag of Bahrain.svg بحرین
  • ۱۰ ای‌اچ-۱ئی، ۶ ای‌اچ-۱پی و ۶ ای‌اچ-۱ پی آموزشی در سال ۲۰۱۰.[۲]
Flag of Israel.svg اسرائیل
  • ۵۴ فروند در سال ۲۰۱۰
Flag of Iran.svg ایران
  • ۲۰۲ فروند ای‌اچ-۱ سوپرکبرا بر اساس سفارش سال ۱۹۷۲ بین سال‌های ۱۹۷۴ تا۱۹۷۷ خریداری شدند. ۶۲ فروند به سیستم شلیک موشک‌های ضدتانک تاو نیز مجهز بودند. حدود ۵۰ فروند در سال ۲۰۰۸ فعال است. پنها ۲۰۹۱ مدل بهینه‌سازی‌شده این هلیکوپتر توسط شرکت پنها بدون لیسانس سازنده است.
Flag of Japan.svg ژاپن
  • ۸۹ فروند ای‌اچ-۱اس بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۲۰۰۰ در کارخانه صنایع سنگین فوجی تحت لیسانس شرکت بل ساخته شد.[۳]
Flag of Jordan.svg اردن
  • ۲۲ ای‌اچ-۱اس و ۹ ای‌اچ-۱اف در سال ۲۰۱۰.
Flag of Pakistan.svg پاکستان
Flag of South Korea.svg کره جنوبی
Flag of the Republic of China.svg جمهوری چین
Flag of Thailand.svg تایلند
Flag of Turkey.svg ترکیه
Flag of the United States.svg ایالات متحده آمریکا
  • تفنگداران دریایی ایالات متحده
  • سازمان جنگل‌داری ایالات متحده
  • دپارتمان کشاورزی فلوریدا

کاربران سابق

Flag of Spain.svg اسپانیا
  • نیروی دریایی اسپانیا تا سال ۱۹۸۵
Flag of the United States.svg ایالات متحده آمریکا
  • در نیروی زمینی با ای‌اچ-۶۴ آپاچی جایگزین شد.

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:26 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

غزال (بال‌گرد)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از هلیکوپتر غزال)
پرش به: ناوبری، جستجو
آئرواسپیشیال غزال
Gazelle SA342M.jpg
غزال سا ۳۴۲ ام در هوانیروز فرانسه
نوع بالگرد
سازنده آئرواسپشیال
اولین پرواز ۱۹۶۷
بکارگیری ۱۹۷۳
وضعیت فعال
کاربران اولیه فرانسه، بریتانیا
تعداد ساخت =۱۷۷۵ فروند

آئرواسپیشیال گازل (غزال) (به فرانسوی: Aérospatiale Gazelle)‏ یک بالگرد سبک ِ تک‌موتوره و پنج سرنشینه است که برای مقاصد شناسایی و دیده‌بانی و ترابری سبک و همچنین در نقش ِ بال‌گرد جنگنده برای مأموریت‌های ضدتانک و پشتیبانی نزدیک هوایی از آن استفاده می‌شود. غزال را شرکت هوانوردی ِ فرانسوی ِ سود در اواخر دهه ۱۹۶۰ طراحی کرد. شرکتی که بعدها به ایراسپیشیال و اکنون به یوروکوپتر تغییر نام داد. این پرنده در اصل به سفارش ارتش فرانسه برای رفع نیاز نیروی هوایی و هوانیروز این کشور به یک هلیکوپتر سبک وزن ِچندمنظوره کارآمد طراحی و ساخته شد ولی در ادامه نظر ارتش بریتانیا را چنان به خود جلب کرد که شرکت وستلند در این کشور اقدام به تاسیس خط تولید این هواگرد نمود. این بال‌گرد در یوگسلاوی و مصر نیز تحت لیسانس فرانسوی‌ها تولید شده و کشورهای متعدد دیگری از جمله عراق، سوریه، لبنان، مراکش، اکوادور، چین، قطر، کویت و آرژانتین نیز به خریداری آن اقدام کردند. هرچند مدل غیرنظامی غزال هم به بازار عرضه شده اما نوع نظامی غزال بسیار موفق‌تر بوده و در جنگ‌های متعددی از جمله جنگ ایران و عراق، جنگ فالکلند، جنگ ۱۹۸۲ سوریه و اسرائیل مورد استفاده قرار گرفت. غزال با ارتقا و بهینه سازی طرح کلی بال‌گرد آلوئه ساخته شده که پیش از غزال بال‌گرد سبک اصلی ارتش فرانسه بود.

از کاربردهای اصلی بال‌گرد غزال در هوانیروز فرانسه و برخی از کاربران دیگر استفاده در نقش هلیکوپتر جنگنده است. مدل ضدتانک این بال‌گرد، سا ۳۴۲‌ام به موشک‌های ضدتانک هات مجهز شده و مدل پشتیبانی سبک هوایی، سا ۳۴۱اف هم به تیربار ۲۰ میلی‌متری مسلح شده‌است. در ماموریت‌های تهاجمی از سلاح‌های دیگری مثل راکت‌های هوا به زمین و مسلسل‌ها و نارنجک‌اندازهای مختلف هم برای تسلیح غزال استفاده می‌شود. برخی از غزال‌ها حتی به موشک‌های ضدهوایی هم مجهز شده‌اند. در هوانیروز فرانسه از موشک میسترال، که در اصل یک موشک ضدهوایی دوش‌پرتاب ِ گرمایاب است، به عنوان یک سلاح ضدهوایی برای استفاده علیه بال‌گردها و هواپیماهای دشمن استفاده شده و عراقی‌ها هم در جنگ ایران و عراق اقدام به نصب موشک‌های روسی سام-۷ بر روی غزال‌های خود کردند تا این بال‌گرد در نبرد با کبراهای ایرانی شانس موفقیت بیشتری داشته باشد. مدل‌هایی از این بال‌گرد که برای مقاصد شناسایی استفاده می‌شوند هم از یک سامانه تصویربرداری فروسرخ تجهیز شده‌اند. این هلیکوپتر دیگر در خط مقدم ارتش فرانسه به عنوان بال‌گرد جنگنده استفاده نمی‌شود و هلیکوپتر تایگر، دیگر محصول شرکت یوروکوپتر، جای آن را در این نقش گرفته اما کماکان در نقش ترابری سبک به کار گرفته می‌شود.

غزال نخستین بال‌گردی است که روتور دم آن در یک محفظه قرار گرفته بود. ابتکاری انقلابی که بعدها در بال‌گردهای دیگر ایراسپشیال و یوروکوپتر هم دیده شد. این روش ساخت روتور مزایایی همچون کاهش سر و صدا، محافظت از روتور و مهمتر از همه نیاز به قدرت کمتر برای سرعت‌های بالا دارد در نتیجه این عامل کمک زیادی کرد که تا غزال به سریع‌ترین بال‌گرد دنیا در دوران خود تبدیل شود.

نخستین پرواز اولین مدل غزال که سا-۳۴۰ نام داشت در ۷ آوریل ۱۹۶۷ اتفاق افتاد و در همین سال قرارداد مهمی بین بریتانیا و فرانسه برای تولید مشترک چند بال‌گرد در دو کشور انجام شد. بر اساس این قرارداد مقرر شد که انگلیسی‌ها بال‌گردهای فرانسوی غزال (۲۹۲ فروند) و پوما (۴۸ فروند) و فرانسوی‌ها بال‌گرد انگلیسی لینکس (۴۰ فروند) را در کشور خود تولید کنند. در ۱۹۷۱ مدل سا۳۴۱ غزال اولین پرواز خود را انجام داد و در همین سال شرکت سود در شرکت آئرواسپیشیال ادغام شد. دو سال بعد در ۱۹۷۳ این بال‌گرد به خدمت رسمی در ارتش فرانسه پذیرفته شده و در همین سال مدل پرقدرت‌تر سا-۳۴۲ هم ساخته شد. مدل سا-۳۴۱ از موتوری به قدرت ۶۵۰ اسب بخار و مدل سا-۳۴۲ از موتوری به قدرت ۶۴۹ کیلوات (۸۷۰ اسب بخار) استفاده می‌کند.

مدل سا-۳۴۲ غزال می‌تواند با حداکثر سرعت مستمر ۲۷۰ کیلومتر در ساعت پرواز کند و سرعت کروز آن ۳۲۸ ک‌م است. برد عملیاتی آن با حداقل بار و در سطح دریا ۷۸۵ کیلومتر است و با بار ۵۰۰ کیلوگرمی به ۳۶۰ کیلومتر کاهش پیدا می‌کند. وزن سا-۳۴۲ خالی ۹۷۵ کیلوگرم است و با حداکثر وزن ۱۹۰۰ کیلوگرم قادر به برخاستن از زمین است. روتور اصلی غزال ۳ پره دارد و قطر آن ۱۰ و نیم متر است. طول بدنه ۹ .۵۳ متر و ارتفاع آن ۳.۱۸ متر است.

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:25 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

پوما (بال‌گرد)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از هلیکوپتر پوما)
پرش به: ناوبری، جستجو
آئرواسپیشیال سا ۳۳۰ پوما
A Royal Air Force Puma helicopter over the English countryside.jpg
پومای نیروی هوایی بریتانیا
نوع بالگرد چندمنظوره، ترابری تاکتیکی
سازنده آئرواسپشیال
اولین پرواز ۱۹۶۵
بکارگیری ۱۹۷۰
وضعیت فعال
کاربران اولیه فرانسه، بریتانیا، رومانی، آفریقای جنوبی
بیش از ۴۰ کشور
تولید ۱۹۶۸ تا ۱۹۸۷
تعداد ساخت ۶۹۷ فروند

آئرواسپیشیال سا ۳۳۰ پوما (به فرانسوی: Aérospatiale SA 330 Puma)‏ بالگرد دوموتوره چندمنظوره و ترابری تاکتیکی فرانسوی است. این بال‌گرد در شرکت هوانوردی سود طراحی و تولید شده و پس از ادغام شرکت سود و نورد و ایجاد شرکت آئرواسپیشیال تولید آن در این شرکت ادامه یافت. پوما تحت لیسانس آئرواسپیشیال در رومانی و بدون لیسانس در آفریقای جنوبی هم تولید شد. موفقیت تجاری پوما موجب شد تا مدل‌های ارتقایافته‌ای از آن از دهه ۱۹۹۰ تاکنون با نام‌های آاس ۳۳۲ سوپر پوما و آ۵۳۲ کوگار هم در شرکت یوروکوپتر تولید شوند.

پوما در جنگ‌های متعددی از جمله جنگ ایران و عراق، جنگ خلیج فارس، جنگ‌های مرزی آفریقای جنوبی، جنگ‌های استعماری پرتغال، جنگ‌های یوگسلاوی، جنگ عراق و جنگ فالکلند شرکت داشته‌است. مدل غیرنظامی این هلیکوپتر نیز تولید شده و مورد استفاده چندین کاربر غیرنظامی قرار گرفته‌است.

پوما به همراه هلیکوپتر فرانسوی غزال و هلیکوپتر انگلیسی لینکس یکی از سه هلیکوپتری بود که بر اساس قرارداد سال ۱۹۶۷ بریتانیا و فرانسه قرار شد توسط هر دو کشور تولید شده و مورد استفاده قرار گیرند. نخستین پیش‌نمونه پوما در سال ۱۹۶۵ پرواز کرده و آخرین نمونه‌های پیش از آغاز تولید انبوه در سال ۱۹۶۸ به پرواز درآمدند. نتیجه پروازهای آزمایشی رضایتبخش بود و حکایت از یک بال‌گرد سریع و چابک با اعتمادپذیری بالا داشت. در نتیجه تولید انبوه این هلیکوپتر در همین سال آغاز شد و در سال ۱۹۷۰ به طور رسمی وارد ارتش فرانسه شد. پوما به یکی از بهترین طرح‌های هلیکوپتر تاریخ تبدیل شد و ارتش‌های دست‌کم ۴۰ کشور دنیا از این هلیکوپتر استفاده کردند. این هلیکوپتر که در ابتدا آلوئه ۴ (Alouette IV) نام‌گذاری شده بود تا سال ۱۹۸۷ در خط تولید بود و در مجموع ۶۹۷ فروند از آن ساخته شد.

نیروی محرکه پوما را دو موتور توربوشفت هر یک به قدرت ۱۵۷۵ اسب بخار تامین می‌کردند. حداکثر سرعت این هلیکوپتر ۲۷۳ کیلومتر بر ساعت و برد عملیاتی آن ۵۸۰ کیلومتر بود. سرعت صعود پوما ۴۲۷ متر بر ثانیه و سقف پروازی آن هم ۴۸۰۰ متر از سطح دریا بود. روتور اصلی آن چهار پره و روتور دم پنج پره داشت. وزن خالی پوما ۳۵۳۶ کیلوگرم و حداکثر وزن برخاست آن ۷ تن بود. این هلیکوپتر سه خدمه پروازی داشته و ضرفیت حمل ۱۶ سرنشین را داشت. طول هلیکوپتر ۱۸٫۱۵ متر و ارتفاع آن هم ۵٫۱۴ متر بود.

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:24 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

سیکورسکی ام‌اچ-۵۳

(تغییرمسیر از هلیکوپتر ام‌اچ-۵۳)
پرش به: ناوبری، جستجو
بالگرد ام‌اچ-۵۳ متعلق به ارتش آمریکا

سیکورسکی ام‌اچ-۵۳ (به انگلیسی: Sikorsky MH-53)‏ یک بالگرد آبی-خاکی جهت عملیات امداد و نجات و مین‌روبی، ساخت شرکت سیکورسکی است که برای ارتش امریکا ساخته شده است.

ایران

در جریان عملیات پنجه عقاب (عملیات طبس) نزدیک به ۵ عدد از این بالگرد یا متروک یا به تصرف در آمدند.

تفاوت‌های ام‌اچ با سی‌اچ-۵۳

  • بزرگتر شدن محفظه سوخت
  • دریچه فرار عقب در قسمت رمپ
  • ارتقا دادن سیستم روتور دم
  • ارتقای بدنه هلی کوپتر و استوار تر کردن آن
  • بازوی یدک کش با قابلیت یدک کشی ۱۶ تن بار
  • رمپ با قابلیت ۹۰ درجه
  • نصب جرثقیل با سیستم کنترل هوشمند
  • رادار داپلر AN/APN-217(V)2
  • نصب رادار AN/APN-171 جهت تعیین ارتفاع
  • مسلح شدن به سلاح XM-218 با کالیبر 50

سیستم‌های رادیویی و الکترونیکی

  • AN/ARC-182 جهت برقراری ارتباط مستقیم و قوی در محدوده‌های یو اچ اف و وی اچ اف
  • AN/ARC-174A رادیو با فرکانس بالا
  • AN/APX-72 فرستنده خودکار جهت تشخیص دوست از دشمن
  • KIT-1A/TSEC کامپیوتر کنترل کننده فرستنده‌ها
  • TSEC/KY-58 ایمن کننده تمامی تماس‌های صوتی
  • AN/AIC-14A جهت ارتباطات داخلی

اکثر این سیستم‌های الکترونیکی با مدل‌های بالاتری جایگزین شده‌اند مانند AN/ARC-182 که با مدل پیشرفته AN/ARC-210 جایگزین شده.

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:23 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]

هلیکوپتر پلیس

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
هلیکوپتر پلیس
کشور سازنده آلمان

هلیکوپتر پلیس مجموعهٔ تلویزیونی اکشن و ۳۴ قسمتی محصول کشور آلمان است که توسط دو کمپانی پولی‌فیلم و ام‌بی‌اچ تلویزیون تهیه شده و توسط شبکهٔ ست ۱ پخش شده‌است.

خلاصه داستان

داستان این مجموعهٔ تلویزیونی تمرکز گروه ضربت ویژه بر روی هلیکوپتری ضد گلوله و فوق پیشرفته‌ای به نام AK1 است که مجهز به میکروفن‌های فوق جهتی، سنسورهای مادون قرمز، تفنگ برجک‌دار ۴۵ میلی متری، پرتاب‌کنندهٔ موشک و توپ ۱۰۰۰۰۰ ولت پالسی است. تنها کسی که می‌تواند با هلی‌کوپتر پیشرفته AK1 پرواز کند، چارلی شاومن می‌باشد که به همراه همکار نابغه‌اش استفان روبلی و دیگر افراد گروه ضربت به مبارزه با جرایم سازمان یافته می‌پردازند.

پخش به زبان فارسی

این مجموعهٔ تلویزیونی از شبکه ۳ سیمای جمهوری اسلامی ایران با نام «هلی کوپتر پلیس» پخش شده‌است؛ سرپرست گویندگان این مجموعهٔ تلویزیونی محمود قنبری بود و گویندگان اصلی این مجموعهٔ تلوزیونی منوچهر والی‌زاده در نقش چارلی شاومن و کیکاووس یاکیده در نقش استفان روبلی بود.

[ پنج شنبه 18 مهر 1392برچسب:,

] [ 16:20 ] [ محمد امین حاجیان ]

[ ]